Online-knigi.org
online-knigi.org » Книги » Детские » Прочая детская литература » Тарэадоры з Васюкоўкi (на белорусском языке) - Нестайко Всеволод Зиновьевич (читать книги без TXT) 📗

Тарэадоры з Васюкоўкi (на белорусском языке) - Нестайко Всеволод Зиновьевич (читать книги без TXT) 📗

Тут можно читать бесплатно Тарэадоры з Васюкоўкi (на белорусском языке) - Нестайко Всеволод Зиновьевич (читать книги без TXT) 📗. Жанр: Прочая детская литература. Так же Вы можете читать полную версию (весь текст) онлайн без регистрации и SMS на сайте online-knigi.org (Online knigi) или прочесть краткое содержание, предисловие (аннотацию), описание и ознакомиться с отзывами (комментариями) о произведении.
Перейти на страницу:

Пад вокнамi школы, ганяючыся за куркай, гойсаў Сабакевiч. Матляючыся на яго шыi, весела залiваўся званок.

Мяркуючы, што гэта перапынак, з класаў гарохам пасыпалася дзятва. З вокнаў, здзiўлена пазiраючы на гадзiннiкi, выглядвалi настаўнiкi. На ганку з'явiлася Галiна Сiдараўна.

- Хулiганства! Парушэнне навучальнага працэсу, - закрычала яна.

З-за вугла выбегла баба Маруся. Заўважыўшы Сабакевiча, пляснула рукамi, кiнулася за iм - адбiраць званок. Сабакевiч - наўцёкi. I куды ж вы думаеце да нас, у кусты.

Мы з Явам iмгненна развярнулiся назад i гэтак жа на карачках нырнулi ў гушчар да хлява. I калi Ява поўз нармальна, на чатырох, то я - на трох, як сабака з перабiтай лапай: мне ж трэба было адной рукой падтрымлiваць нагавiцы.

Мы прыцiснулiся да сцяны хлява - далей уцякаць не было куды. Званок усё блiжэй, i вось ужо Сабакевiч з разгону ўткнуўся носам Яву ў шчаку. Што ж, ён быў невiнаваты - у каго ж яму шукаць абароны, як не ў нас - сваiх сяброў i выратавальнiкаў?

Праз хвiлiну кусты над намi расхiнулiся, i мы ўбачылi расчырванелую бабу Марусю.

- Ага! - пераможна ўсклiкнула яна. - Вось хто гэта ўсё натварыў!

З-за галавы бабы Марусi з'явiлася галава Галiны Сiдараўны.

Галiна Сiдараўна гаворыць металiчным голасам, нiбы секачом адсякае:

- Так!.. Зразумела!.. На экскурсiю ў Кiеў заўтра яны не паедуць!

РАЗДЗЕЛ III

Прыгоды ў Кiеве. Нашы падазрэннi ўсё мацнеюць. Старшына Палянiчка

Каля школы крыкi i мiтусня. У двары стаiць грузавая аўтамашына, упрыгожаная кветкамi i сасновымi галiнамi.

На машыне каля кабiны ўжо сядзяць у гурце самыя нецярплiвыя вучнi. Над iмi, як гароднае пугала, узвышаецца даўгалыгi, нязграбны Бурмiла. Расстаўляюць апошнiя ўслончыкi, крэслы. Школьнiкi ланцужком выстраiлiся ад школьнага ганка да машыны i перадаюць адзiн аднаму крэслы, якiя выносiць на ганак Галiна Сiдараўна. Усе ўзбуджаныя i вясёлыя. Яшчэ б - гэтую экскурсiю ў Кiеў так доўга чакалi. Усе смяюцца, нават без дай прычыны. Усе, акрамя нас: мяне i Явы. Мы стаiм каля ганка насупленыя. I як толькi ў дзвярах паказваецца Галiна Сiдараўна з новым крэслам, мы адразу ж адкрываем раты i пачынаем:

- Мы ж не хацелi... Мы ненаўмысна, - гундосiць Ява.

- Мы больш не будзем... - гундошу я. Галiна Сiдараўна спачатку не звяртае ўвагi, нiбыта не чуе, моўчкi знiкае ў дзвярах. Потым нарэшце гаворыць:

- Было б нават непедагагiчна, каб я вас узяла.

I мы адчуваем - яна ўжо шкадуе нас, яна ж добрая. Трэба каваць, пакуль гарачае.

- Педагагiчна, - усклiкнуў я. - Мы ж сказалi, што больш не будзем.

- Ну так, педагагiчна! - падхапiў Ява. - Нават вельмi педагагiчна. Макаранка абавязкова ўзяў бы. Точна!

Галiна Сiдараўна адразу хмурыць бровы i холадна гаворыць:

- Не.

I мы разумеем: цяпер ужо ўсё. Перабаршчылi. Настаўнiкi не любяць, каб iх вучылi.

Я з трывогай пазiраю на Бурмiлу i на Кныша, якi пахаджвае каля машыны i раз-пораз лупiць ботам па шыне.

"Няўжо мы застанемся i так i не даведаемся, што яны будуць рабiць у Кiеве?" - думаю я.

I ў галаве маёй зноў узнiкаюць загадкавыя таямнiчыя словы:

"Затое падаруначак будзеш мець ад немцаў... Вермахт шчодры... Дваццаць жалезных... Якасць бранябойная... Раз - i няма!.. Толькi ж нiкому нi-нi".

Раптам Ява тузануў мяне за рукаў: "Гайда! Хутчэй!" - i кiнуўся да машыны. Я - за iм. Трэба паспець схавацца пад крэсламi, пакуль Галiна Сiдараўна ў памяшканнi.

Вядома, усе бачаць гэта i могуць выдаць нас, калi сумленне дазволiць.

Шух! Бы яшчаркi, шмыгнулi мы пад крэслы каля самай кабiны i прытаiлiся.

Праз нейкi час пачулi голас Галiны Сiдараўны:

- Што, пайшлi? Ну вось i добра, што зразумелi нарэшце. Гэта будзе навукай для ўсiх, хто ахвотнiк зрываць урокi i парушаць дысцыплiну. Ну, паехалi.

Вучнi з крыкамi пачалi рассаджвацца. I неўзабаве матор завёўся, машына рушыла. Нiхто нас не выдаў. Ёсць усё-такi ў людзей сумленне.

Калi вы хочаце адчуць, як адразу ўсё цела, з ног да галавы, рэагуе на ўдары, то паспрабуйце паехаць па выбоiстай дарозе на аўтамашыне, лежачы ў кузаве пад крэсламi. Параўнаць гэта нельга нi з чым. Такое адчувае, магчыма, вось той "язычок" у школьным званку, калi баба Маруся калоцiць iм на перапынак цi на ўрок.

"Раз - i няма!.. Якасць бранябойная... Вермахт шчодры!" - бiлася ў маёй галаве ў такт ударам.

Патылiцай аб сядзенне - iлбом аб кузаў...

Патылiцай аб сядзенне - iлбом аб кузаў...

"Раз - i няма!..

Якасць бранябойная!..

Вермахт шчодры!.."

I ўсё ж чым больш нас малацiла, чым больш шпурляла ўверх-унiз ды з боку ў бок, тым лягчэй рабiлася ў нас на душы - бо ўсё далей ад'язджалi мы ад вёскi.

А гэта значыць, тым меней шанцаў, што нас выкрыюць i высадзяць з машыны. Мы толькi сцiскалi зубы, каб не войкаць. Нарэшце калатнеча супакоiлася i матор весела загурчаў, набiраючы хуткасць, - мы выехалi на асфальтаваную шасейку (гэта ўжо тры кiламетры ад вёскi). I адразу, нiбыта завялася ад старцёра, зазвiнела песня.

Яшчэ б! Ну дзе вы бачылi, каб людзi ехалi на машыне i не спявалi? Так не бывае. Калi дарога з шоргатам намотваецца на колы i сустрэчныя машыны толькi мiма - гух! гух! гух! - песня сама вырываецца з грудзей.

В хору вылучаўся звонкi салаўiны голас Галiны Сiдараўны.

Хiба вытрымаеш, калi ўсе спяваюць? I мы з Явам ("А, усё роўна не пачуюць у такiм хоры!") зацягнулi на ўсё горла.

Эх, хораша! Калi спяваеш разам з хорам, дык здаецца, што гэта дзякуючы табе так прыгожа i зладжана атрымлiваецца.

I раптам... Мы так захапiлiся, што нават не заўважылi таго моманту, калi ўсе перасталi спяваць. Як высветлiлася потым, у той час машына праязджала пад вярбою, што звесiла над дарогай сваё вецце. Усе ў кузаве прыгнулiся, i песня на момант абарвалася. А мы ж былi пад крэсламi i не ведалi пра гэта... Мы цягнулi песню далей, як двое ягнят.

I сярдзiтае настаўнiцкае: "Ану, вылазьце!" - прагучала для нас, як гром сярод яснага неба.

Пакамечаныя i пацёртыя, мы вылезлi з-пад крэслаў.

- Эх вы! - з пагардаю зiрнула на нас Галiна Сiдараўна. - Я думала, вы прыстойныя хлопцы. А вы "зайцамi", таемна, падмануўшы мяне... Як... як шпiёны нейкiя. Фу!

Я заўважыў, як дрогнуў, ажно падскочыў Ява. Дый у мяне ўнутры ўсё перавярнулася. Нас! Нас назваць шпiёнамi! Нас, якiя... Эх!

- Так нядобра, вучнi. Падманваць нядобра, - сказаў Бурмiла.

Перейти на страницу:

Нестайко Всеволод Зиновьевич читать все книги автора по порядку

Нестайко Всеволод Зиновьевич - все книги автора в одном месте читать по порядку полные версии на сайте онлайн библиотеки mir-knigi.info.


Тарэадоры з Васюкоўкi (на белорусском языке) отзывы

Отзывы читателей о книге Тарэадоры з Васюкоўкi (на белорусском языке), автор: Нестайко Всеволод Зиновьевич. Читайте комментарии и мнения людей о произведении.


Уважаемые читатели и просто посетители нашей библиотеки! Просим Вас придерживаться определенных правил при комментировании литературных произведений.

  • 1. Просьба отказаться от дискриминационных высказываний. Мы защищаем право наших читателей свободно выражать свою точку зрения. Вместе с тем мы не терпим агрессии. На сайте запрещено оставлять комментарий, который содержит унизительные высказывания или призывы к насилию по отношению к отдельным лицам или группам людей на основании их расы, этнического происхождения, вероисповедания, недееспособности, пола, возраста, статуса ветерана, касты или сексуальной ориентации.
  • 2. Просьба отказаться от оскорблений, угроз и запугиваний.
  • 3. Просьба отказаться от нецензурной лексики.
  • 4. Просьба вести себя максимально корректно как по отношению к авторам, так и по отношению к другим читателям и их комментариям.

Надеемся на Ваше понимание и благоразумие. С уважением, администратор online-knigi.org


Прокомментировать
Подтвердите что вы не робот:*