Naskiĝo de la Rustimuna Ŝtalrato - Harrison Harry (читать книги онлайн бесплатно полностью txt) 📗

— Tamen komputila krimo preskaŭ ne eblas hodiaŭ, se oni konsideras ĉifrojn kaj ŝlosilkodojn, ĉu ne?

— Kion homo kapablas ĉifri kaj ŝlosi, tion homo kapablas malĉifri kaj malŝlosi. Sen lasi spurojn. Mi donu ekzemplojn. Ni komencu ĉe la truko de rondigado, ankaŭ konata kiel la kolbaso. Jen kiel tio funkcias. Ni diru, ke vi havas 8000 spesojn en la banko, en ŝparkonto liveranta ok centonojn jare. Via banko, por allogi al si klientojn, kalkulas la interezojn semajne, kio signifas, ke fine de la unua semajno via banko obligas vian saldon per 0,0015384 kaj aldonas al ĝi ĉi tiun kvanton. Via kredito pliiĝis je 12,30 spesoj. Ĉu ĝuste? Kontrolu per via kalkulilo.

Mi butonpremis la ciferojn kaj ricevis la saman rezulton.

— Precize dek du spesoj kaj tridek centimoj da interezo, — mi diris fiere.

— Malĝuste, — li diris malfierigante. — La interezo estis 12,3072, ĉu ne?

— Bone, jes, sed oni ne povas adicii sepdek du centonojn de centimo al ies konto, ĉu?

— Ne facile, ĉar financajn kontojn oni kalkulas je du decimalaj ciferoj. Tamen je tiu ĉi punkto, la banko devas decidi. Ĝi povas rondigi ĉiun decimalon super 0,005 supren ĝis la plej proksima centimo, kaj ĉiun sub 0,0049 malsupren. Fine de la tago, la rondigoj supren kaj malsupren nuligos sin reciproke, tiel ke la banko nenion perdas. Aŭ, kaj ĉi tiu estas la plej akceptita kutimo, la banko ignoras ĉiujn decimalojn post la du unuaj, tiel tirante malgrandan sed konstantan profiton. Malgrandan se temas pri bankoj, sed tre grandan por unuopulo. Se la komputilon de la banko oni manipulas, tiel ke ĉiu kroma sumo estas deponata en unu konto, nu, je la fino de la tago la komputilo montros la ĝustan saldon ĉe la konto de la banko kaj ĉe tiuj de la klientoj. Ĉiuj estas kontentaj.

Mi dume furioze butonpremis ĉe mia kalkulilo, kaj ĝoje ridis je la rezulto.

— Ĝuste tiel. Ĉiuj kontentaj — inkluzive de la posedanto de tiu konto ricevanta la kromsumojn. Ĉar, se oni prenas duoncentimon el ĉiu el dekmil kontoj, la profito estas ronda kvindeko da spesoj!

— Precize. Sed granda banko havas centoble tiun nombron da kontoj. Kio donas, mi scias pro feliĉa sperto, semajnan enspezon de kvinmil spesoj por tiu, kiu muntas ĉi tiun fraŭdon.

— Kaj ĉu tio estas via plej malgranda kaj simpla komputila petolaĵo? — mi demandis per mirigita voĉo.

— Jes. Kiam oni komencas atingi grandajn korporaciajn komputilojn, la sumoj iĝas nekredeblaj. Estas tia plezuro agi je tiuj niveloj. Ĉar, se oni estas zorgema kaj postlasas nenian spuron, la korporacioj eĉ ne suspektas fiagon! Ili ne volas scii pri tio, eĉ ne kredas fronte al la atestaĵo. Estas tre malfacile esti kulpigita pri komputila krimo. Ĝi estas bona kromokupo por iu de mia matura aĝo. Ĝi tenas min okupata, kaj riĉega. Oni neniam min kaptis. Ho ve, jes, krom unu fojon…

Li peze suspiris, kaj mi ĉagreniĝis.

— Mia kulpo! — mi kriis. — Se mi ne provus kontakti vin, vi neniam implikiĝus kun la Planeduloj.

— Ne sentu vin kulpa pri tio, Jim. Mi mistaksis iliajn sekurkontrolojn, multe pli severajn ol tiuj, al kiuj mi kutimiĝis. Estis mia eraro, kaj mi certe pagis pro ĝi. Ankoraŭ pagas. Mi ne malŝatas la valoron de nia nuna kaŝejo, tamen ĉi tiuj manĝaĵoj ektedas post iom da tempo. Ĉu eble vi jam rimarkis?

— Ili estas la esenco de la vivo por mia generacio.

— Kompreneble. Mi ne pensis pri tio. Ĉevalon ne tedas fojno; erinapro forglutos sian kaĉon avide poreterne.

— Kaj vi verŝajne englutus omaron kaj ĉampanon dum jarcento.

— Bone observite kaj ĝuste, mia knabo. Kiom longe plu ni restos ĉi tie, laŭ vi? — li demandis, forpuŝante nemanĝitan duonporcion da krespobuloj.

— Mi dirus, ke minimume ankoraŭ du semajnojn.

Tremo traskuis lian korpon.

— Estos por mi bona okazo por maldikiĝi.

— Tiam la intenso de la ĉaso estos jam sufiĉe malpliiĝinta. Ni ankoraŭ devos eviti la publikajn transportilojn dum kelka tempo. Tamen mi pretigis eskapovojon, kiu tre baldaŭ estos sekura.

— Ĉu mi aŭdacas demandi, pri kio temas?

— Boato, aŭ pli ĝuste krozŝipo kun kajuto sur la rivero Stikso. Mi aĉetis ĝin antaŭlonge, nome de korporacio, kaj ĝi atendas ĉe la dokoj tuj ekster Predikurbo.

— Bonege! — Li interfrotis la manojn ĝoje. — Fine de la somero, krozante suden, frititaj katfiŝoj vespere, boteloj da vino malvarmiĝantaj en la fluo, bifstekoj ĉe la apudriveraj restoracioj.

— Kaj seksoŝanĝo por mi.

Je tio li rapide palpebrumis, kaj poste suspiris trankviliĝe, kiam mi klarigis:

— Mi portos knabinajn vestojn surŝipe, kiam oni povas vidi min de la bordo, almenaŭ ĝis ni estos sufiĉe foraj.

— Bonege. Mi perdos iom da pezo — ne estos malfacile dieti tie ĉi. Mi lasos la lipharojn kreski, poste eĉ la barbon, tinkturos denove miajn harojn nigraj. Tio okupos min. Ĉu ni diru monaton anstataŭ du semajnojn? Mi povas vivi tiom longe enkarcerigite en ĉi tiu gustumo-geto, kondiĉe ke mi ne manĝu. Mia figuro estos des pli bona danke al la kromaj semajnoj, miaj barbo kaj lipharoj des pli longaj.

— Mi povas daŭrigi, se vi povas.

— En tiu okazo, konsentite. Kaj ni profitos kiel eble plej bone la tempon antaŭenigante vian klerigon. RAM, ROM, kaj PROM estos la hodiaŭa leciono.

Min tro okupis la studoj, por ke la ĉiea odoro de rostitaj erinapraĵoj povu ĝeni min. Cetere, mi ankoraŭ kapablis ilin manĝi. Ju pli kreskis mia kompreno pri ĉiuj diversaj ebloj de kontraŭleĝa agado en nia socio, des pli malkreskis la figuro de mia kamarado. Mi volis forlasi la lokon pli frue, sed La Kuriero, jam decidinte, ne ŝanceliĝis.

— Plano farita, plano sekvota. Laŭlitere. Ĝi nur ŝanĝiĝu, se eksteraj cirkonstancoj ŝanĝiĝas. La homo estas raciiga besto, kaj bezonas dresadon por fariĝi racia. Motivoj ĉiam troveblas por aliigi operacion. — Li tremis, dum la maŝinoj akcelis ekmuĝante — elirhoro de la lernejoj — kaj forstrekis plian tagon de la kalendaro. — Bone planita operacio funkcios. Se oni tuŝaĉas ĝin, oni detruas ĝin. Nia plano estas bona. Ni restu ĉe ĝi.

Li estis multe pli malgrasa kaj malmola, kiam fine alvenis la tago de nia eliro. Elprovite en la gustuma forno, li estis hardita. Mi pezis pli. Post kiam niaj planoj estis faritaj, niaj malmultaj posedaĵoj pakitaj, la kirasŝranko malŝarĝita de siaj spesoj, kaj ĉiu postsigno de nia restado forigita, je la fino ni povis nur sidi silente, rigardante ree kaj ree niajn brakhorloĝojn.

Ni staris plezure ridetantaj, kiam sonis la alarmilo.

Mi haltigis la alarmilon, dum La Kuriero malfermis la pordon de la fridoĉambro. Ni staris kaj tremis en la maŭzoleo de MakPorko, dum ni aŭdis la ripariston eniri la ĉambron de ni ĵus lasitan.

— Ĉu vi aŭdas? — mi demandis. — Li ĝustigas la glaciigilon de la ŝlimĉeriza maŝino. Mi rimarkis, ke ĝi sonis strange.

— Prefere ni ne pridiskutu la enhavojn de la gastigaĉa gastronoma galerio. Ĉu jam estas tempo?

— Jam. — Mi glite malfermis la eksteran pordon, kaj palpebrumis je la taglumo, tiom longe ne vidita. Nenio krom la kamioneto de la riparisto en la strato. — Ni ekiru.

Ni eliris, kaj mi fermis la pordon. La aero estis dolĉa kaj freŝa, plena de aminda poluo. Eĉ min jam tro saturis la kuirodoroj. Dum La Kuriero hastis al la kamioneto, mi per du kojnoj fiksis la pordon de nia kuira hororĉambro. Se la riparisto provus eliri antaŭ sia fiksita horo, tio malrapidigus lin. Ni bezonis nur ĉirkaŭ dek kvin minutojn.

La Kuriero certe lertis en la uzo de la dirko, kaj la kamioneto estis malfermita kun pordoj libere svingiĝantaj, jam dum mi turniĝis. Li plonĝis en la malantaŭon inter la maŝinpartojn, dum mi startigis la motoron.

Tiel facile. Mi lasis lin proksime al la doko, kie li sidis sur benko sunbanante kaj zorgante pri niaj posedaĵoj. Estis la simpleco mem lasi la ŝtelitan kamioneton en la parkejo de la plej proksima alkoholaĵvendejo. Poste mi promenis, ne kuris, reen al la riverbordo por renkonti lin.

— Estas la blanka ŝipo, tie — mi montris samtempe premante miajn lipharojn per la alia mano por certigi, ke ili estu sekuraj en sia loko. — La tuta dokaro estas aŭtomata. Mi prenos la ŝipon kaj venigos ĝin ĉi tien.