Naskiĝo de la Rustimuna Ŝtalrato - Harrison Harry (читать книги онлайн бесплатно полностью txt) 📗

Mi iros ekstermonden! Unu afero estas rigardi la kosmo-operojn; sed tute alia afero estas ekveturi en la kosmon. Mi sentis la harojn hirtiĝi sur mia brako kaj moviĝi sur mia nuko. Ĉi tiu nova vivo estos bona!

— En la trinkejon! — ordonis La Kuriero. — Nia homo jam estas tie.

Maldika viro en ŝmirmakulitaj kosmulaj vestaĵoj estis tuj ekironta, sed li refalis en la sidejon, kiam li vidis La Kurieron.

Per kolera voĉo li diris ion en lingvo, kiun mi ne komprenis, sed La Kuriero ŝajne komprenis, ĉar li respondis samlingve, samtempe skuante dikan faskon da bankbiletoj, kiuj havis supermezure trankviligan efikon al la alia. La mono transdoniĝis, kaj post iom da konversacio dua fasko da biletoj iris la saman vojon kiel la unua. Kun satigita avido la kosmulo montris la vojon ĝis havena kamioneto, kaj ni grimpis en la malantaŭon. La pordo ĵetfermiĝis, kaj en la mallumo ni forrapidis.

Kia aventuro! Nevidataj veturiloj preterveturis; poste aŭdiĝis stranga martelado, kiu venis kaj foriris, sekvate de laŭta siblado kvazaŭ de giganta serpento. Ni haltis mallonge post tio, kaj nia gvidanto ĉirkaŭvenis kaj malfermis la malantaŭan pordon. Mi elpaŝis unue kaj trovis min ĉe la bazo de deklivo, kiu kondukis al io, kio povis esti nur la batita kareno de interstela kosmoŝipo.

Apud la deklivo staris armita gardisto, kiu fiksrigardis min.

Ĉio estis finita. La aventuro finiĝis jam antaŭ la komenco. Kion mi faru? Forkuri? Ne. Mi ne povis forlasi La Kurieron. Li flankenpuŝetis min, dum mi ankoraŭ kuris en rondoj en mia kapo, kaj promenis senzorge ĝis la gardisto.

Kaj donis al li faskon da biletoj.

La gardisto estis ankoraŭ nombranta ilin, kiam ni hastis supren post nia subaĉetita kosmulo, baraktante por resti proksimaj kun nia tuta pakaĵaro.

La kosmulo malfermis la pordon de iu kupeo kaj ordonis ion en sia lingvo. Ni trapuŝis nin en la mallumon, dum la pordo fermiĝis kaj ŝlosiĝis malantaŭ ni.

— Sekura haveno! — La Kuriero suspiris pro senpeziĝo, dum li palpumis ĉe la muro, ĝis li trovis la ŝaltilon, kaj eklumiĝis. Ni estis en malvasta kajuteto. Estis du mallarĝaj litetoj kaj eĉ pli mallarĝa lavejo transe. Sufiĉe mallukse.

— Hejme plej ĉarme, — diris La Kuriero, ridetante bonvole, dum li ĉirkaŭrigardis. — Ni devos resti ĉi tie almenaŭ du tagojn. Do ni bone aranĝu niajn aferojn nevideblaj. Se ne, la kapitano minacos reveturi, kaj la subaĉeto plikostiĝos. Mi estas certa, ke ni travivos.

— Mi ne estas certa, ke mi komprenas ĉion. Ĉu vi ne jam pagis la subaĉeton?

— Nur la unuajn partojn. Subaĉetojn oni neniam dividas; jen via unua leciono en la delikata arto. La kosmulo ricevis pagon por ŝtele surŝipigi nin, kaj li aranĝis, ke amika gardisto deĵoros por preni sian parton. Tiuj aranĝoj apartenas al la pasinteco. Nia ĉeesto en la ŝipo ne estas konata al la oficiroj, kaj speciale al la kapitano, kiu bezonos treege grandan pagon. Vi vidos.

— Mi nepre volas vidi. Subaĉetado sendube estas malfacila scienco.

— Certe.

— Estas bone, ke vi parolas ilian lingvon, por ke vi povu negoci.

Liaj brovoj suprensaltis ĉe tio, kaj li klinis sin proksimen.

— Vi ne komprenis nin, ĉu? — li demandis.

— Mi ne lernis fremdajn lingvojn en la lernejo.

— Fremdajn! — Li aspektis ŝokite. — De kia subevoluinta parto de tiu erinapro-bredanta planedo vi devas esti. Tio ne estis fremda lingvo, mia kara. Tio estis Esperanto, la galaksia lingvo, la simpla dua lingvo, kiun ĉiu lernas frue kaj parolas kvazaŭ indiĝeno. Vian edukadon oni neglektis, sed tion oni facile riparos. Antaŭ nia venonta alplanediĝo ankaŭ vi parolos ĝin. Por komenci, ĉiuj verboj en la prezenco finiĝas per as. La simpleco mem…

Li haltis, kiam iu provis la klinkon de la kajuta pordo. Liaj fingroj ektuŝis liajn lipojn, dum li montris al la apuda lavejo. Mi ĵetis min tien kaj ŝaltis la lumon tie, dum li malŝaltis tiun de la kajuto mem. Li hastegis al mi kaj enŝtopis sin apud mi, dum mi frapete malŝaltis la lumon. Li singarde fermis la pordon, dum la koridora pordo malfermiĝis.

Paŝoj batis obtuze trans la kajuton, kaj venis sono de spira fajfado. Rutina ekzameno. Nenio videbla. Li foriros post momento…

Tiam la laveja pordo malfermiĝis, kaj eklumiĝis. La orpasamenta oficiro rigardis La Kurieron ŝtopitan en la etan duŝejon, kaj min, kiu kaŭris sur la truseĝo, dum li ridetis per speciale malpura rideto.

— Mi pensis, ke estas tro da agado subferdeke. Kaŝvojaĝantoj. — Eta pafilo aperis en lia mano. — El! Vi du iras surteren, kaj mi vokas la lokan policon. 

Ĉapitro 18

Mi kliniĝis antaŭen, translokante mian pezon al miaj kruroj, kaj streĉis la muskolojn, por ataki la viron, tuj kiam La Kuriero deturnos lian atenton. Mi vere ne volis kontraŭi tiun pafilon per miaj nudaj manoj, sed eĉ malpli mi volis reiri al la malliberejo. La Kuriero certe konsciis pri tio, ĉar li etendis la manon por reteni min.

— Ni ne trorapidu, Jim. Trankviliĝu, dum mi parolas kun tiu afabla oficiro.

Malrapide li movis la manojn al sia poŝo, dum la pafilo sekvis ĉiun lian movon. Liaj fingroj eniĝis profunde — kaj elvenis kun maldika fasko de banknotoj.

— Tio ĉi estas antaŭpago por malgranda favoro, — li diris, transdonante la banknotojn al la oficiro, kiu prenis ilin ambaŭmane. Ne estis malfacile nun, ĉar la pafilo estis malaperinta same rapide kiel ĝi aperis antaŭe. Li nombris la monon, dum La Kuriero plu parolis:

— La favoro, kiun ni humile petas, estas, ke vi ne trovu nin dum du tagoj. Vi ricevos saman sumon morgaŭ, kaj denove la sekvan tagon, kiam vi trovos nin kaj kondukos nin al la kapitano.

La mono malaperis, kaj la pafilo reaperis — kvankam mi ne rimarkis movon de lia mano. Li estis sufiĉe lerta por prezenti sin sur scenejo.

— Mi opinias, ke ne, — li diris. — Mi opinias, ke mi prenos la tutan monon, kiun vi kunhavas, kaj kondukos vin tuj al la kapitano.

— Ne tre saĝe, — La Kuriero respondis severe. — Mi diros al la kapitano, precize kiom vi enpoŝigis. Li forprenos ĝin de vi, kaj vi havos nenion. Mi diros al li ankaŭ, kiujn ŝipanojn mi subaĉetis; ili perdos sian monon, kaj vi ne estos populara oficiro ĉi tie. Ĉu vi ŝatus tion?

— Viaj vortoj enhavas iom da vero, — li respondis penseme, frotante sian mentonon, denove kun malplenaj manoj. — Eble se la pagoj estus pli grandaj…

— Dek centonoj, ne pli, — diris La Kuriero, kaj la pago efektiviĝis. — Ĝis morgaŭ. Bonvolu reŝlosi la pordon.

— Certe. Mi deziras al vi agrablan vojaĝon.

Li foriris, kaj mi elvenis el la necesejo kaj skuis la manon de La Kuriero.

— Mi gratulas vin, sinjoro! Majstra prezento de scienco, pri kies ekzisto mi apenaŭ sciis.

— Dankon, mia knabo. Sed estas utile koni la bazajn regulojn. Li neniam intencis elĵeti nin el la ŝipo. Tio estis nur lia propono. Mi malakceptis, li kontraŭproponis, mi konsentis kaj efektivigis la negocon. Li sciis, ke li ne povis postuli pli, ĉar mi bezonos grandan sumon por la kapitano. Neelparolite, sed tamen konsentite, estas, ke mi silentos pri la subaĉeto. Ĉio laŭ la reguloj…

Laŭta hurlilo en la koridoro interrompis lin, kaj ruĝa palpebruma lampo eklumis super la pordo.

— Ĉu io malbonas? — mi kriis.

— Io tre bonas. Ni estas pretaj deteriĝi. Mi proponas, ke ni ekkuŝu sur tiuj litetoj, ĉar kelkaj el tiuj malnovaj ŝipaĉoj ege akceliĝas dum la ekflugo. Post kelkaj minutoj ni fine forlasos Paradizeton. Prefere por ĉiam. Tiu malliberejo, simple terura, kaj la manĝaĵoj…

Fortiĝanta muĝado superbruis liajn vortojn, kaj la liteto ektremis. Poste la ekfluga akcelo pezigis mian bruston. Ĝuste kiel en la filmoj — sed multe pli ekscite en la realo. Finfine, en la kosmo! Kiaj ĝojoj atendis nin!

Sed ili atendis nin longe. La matraco estis maldika kaj la premo dolorigis mian dorson. Krome, ni ŝanĝis al nulpezo kaj reen plurfoje, antaŭ ol ili sukcesis funkciigi la artefaritan graviton. Aŭ preskaŭ sukcesis. Kelkfoje ĝi iom singultis, same kiel mia stomako. Tio okazis sufiĉe ofte dum la sekvaj tagoj, ke mi ne sentis la mankon de la manĝoj, kiujn mi kutime manĝus. Almenaŭ ni havis tiom da rusta malfreŝa akvo, kiom ni bezonis. La oficiro restis ŝmirita, kaj mi restis en mia liteto plejparte kaj koncentriĝis pri miaj Esperanto-lecionoj por forgesi miajn suferojn. Post du tagoj la gravito fine normaliĝis, kaj mia apetito revenis. Mi atendis nian liberigon, pli da subaĉetado — kaj kelkajn manĝaĵojn.