Адзiнокi курган - Колас Якуб Михайлович (читаем полную версию книг бесплатно TXT) 📗

Якуб Колас

Адзiнокi курган

Нiхто не запамятуе, з якога часу стаяў тут адзiнокi курган. Таксама нiхто не ведае, кiм ён быў насыпаны i з якога поваду. Кажу "стаяў", бо зараз яго няма на свеце. Што ж з iм здарылася? Якi лёс напаткаў яго? Пра гэта я i хачу расказаць.

Год за годам плыў час, праходзiлi вякi, мяняўся выгляд зямлi. Месцамi зарастала яна лесам, непраходнымi пушчамi. Лес таксама стаяў на працягу вякоў. А потым людзi высякалi яго. Ссечаны лес выкарчоўвалi, а рэшткi таго, што раней называлася лесам, выпальвалi, а попел рассявалi па зямлi. Звяры пакiдалi свае логавы i норы, пераходзiлi ў другiя мясцiны, дзе было зацiшней i дзе можна было знайсцi прытулак. Разляталiся i птушкi. А курган, немы сведка вялiкiх змен i падзей, што адбывалiся на свеце, стаяў i стаяў, не прымаючы ўдзелу ва ўсiх гэтых праявах, стаяў маўклiвы, строгi i замкнёны. За доўгiя часы аброс ён густым, шчыльным дзiрваном, сатканым з розных травiнак, зёлак i кветак.

Мне вельмi хацелася б пранiкнуць у таямнiцы старажытнага кургана, якога ўжо няма на свеце, але якi жыве ў людскiх паданнях. Хацелася б ведаць i тое асноўнае, што трымала яго на свеце i звязвала з жыццём.

А курган быў дужа цiкавы. Верх яго, нiбы круглая шапка-кучомка, кiдаўся здалёку ўсiм у вочы i вабiў да сябе вольных птушак. На курган прылятаў зоркi арол, садзiўся на самы верх яго, азiраў далечы, выглядаючы сабе спажыву. Залятаў сюды вечарамi бяздомнiк бусел, якому не давялося знайсцi сабе дружачку або якi страцiў яе, калi яна была ў яго. На верхавiне кургана ён часта начаваў, падзяляючы адзiноту маўклiвага волата, - курган быў высокi, магутны. Як апавядае легенда аб гэтым кургане, у яго было сваё асабiстае жыццё. Яно звязвала яго з зямлёю i з небам. Толькi людзi не ведалi пра гэта.

У адну ясную ноч, калi неба ўсё было ўсеяна зорамi, адзiнокi курган заўважыў, што з недасяжнай нябеснай вышынi над iм свецiцца яркая, блiскучая, нiбы дыямент, прамянiстая зорка. Яна бесперастанку мiгацела дзiвосным бляскам, пералiвалася разнастайнымi, як вясёлка, колерамi праз лёгкую туманнасць, нiбы вока праз раснiцы самай прыгожай дзяўчыны ў свеце. Свяцiлася яна незлiчоныя гады, калi i кургана не было на свеце. Яна зачаравала яго, i ён не зводзiў з яе свайго позiрку. У кожную ясную ноч, калi запальвалася цудоўная зорка ў далёкiм небе, адзiнокi курган толькi i бачыў адну яе, толькi пазiраў на яе. Удзень, калi зоры пагасалi, ён жыў думкамi аб зорцы, што свяцiлася над iм з глыбiнi бяздоннага неба. Сумаваў старадаўнi адзiнокi курган, чаму такая далёкая-далёкая адлегласць, непераадольная, непраходная аддзяляе яго ад зоркi. Але сумоту таiў ён глыбока ў сваiм нутры. Ён дужа засмучаўся, калi над зямлёю наплывалi хмары i засланялi сабою неба i далёкiя зоры на iм. Тады ён быў хмуры, невясёлы, пануры. Яго сумоту злёгку разганяў паважны бусел, што прылятаў каратаць з iм ночы. Часамi ў iх i гутарка сякая-такая вялася, хоць, праўда, маўклiвая.

- Цi даляцеў бы ты, буслiк, да неба, дзе свецiцца унь тая зорка, што над намi? - хацелася гэтак запытаць бусла.

Бусел адмоўна кiваў сваiм доўгiм носам.

Асаблiва цяжкая пара для адзiнокага кургана была ўвосень, калi хмары наўсцяж i на доўгi час засцiлалi неба, а яго падсуседнiк - бусел - вылятаў у вырай. Але вось i хмурыя днi праходзiлi. Неба раз'яснялася i свяцiлася ўночы незлiчонымi халоднымi агнямi зорак, а бусел варочаўся з выраю. Адзiнокi курган весялеў. Ён адзяваўся ў новае ўбранне з маладзенькай траўкi, зелля i кветак. Як радасна было яму пазiраць на сваю зорку, што мiгацела над iм у глыбi неба! Як многа хацелася яму сказаць ёй!

У нядоўгiм часе дзiвосная праява напаткала адзiнокi курган. Аднойчы, калi ён дужа пiльна пазiраў на сваю чараўнiцу-зорку, яму здалося, што ад яе нiбы адарваўся кавалачак, такi ж блiскучы i далёкi. Курган увесь замлеў ад нечаканай, няяснай радасцi: няўжо зорка пасылае аб сабе вестачку яму, самы дарагi падарунак? I хiба ж ён не заслужыў гэтага сваёй адданасцю недасяжнай зорцы? А можа, гэта здалося яму? Можа, гэта зман? Цi то сапраўды самая затоеная, самая светлая мара становiцца праўдаю, рэчаiснасцю?

Ноч скончылася, зоркi пагаслi пры дзённым святле. Дзiвоснае ачараванне знiкла, як мiраж. Але ў наступную ноч здарылася нешта яшчэ болей цiкавае. Брыльянцiсты кавалачак, што, як здалося кургану, скiнула зорка, падаў унiз, на зямлю, i ўсё наблiжаўся i наблiжаўся, i так хутка, што за iм цяжка было сачыць. Толькi яркi блакiтны след пакiдаў ён за сабою. Курган увесь замiраў, яго радасцi не было гранiцы. А потым пачуў шум высока над зямлёю, а следам гудзенне, нiбы гром садрыгаў надземныя прасторы i нiбы дзесь у вышынi iгралi невядомую песню нябачаныя ў свеце арганы. Прайшоў яшчэ момант, i раптам непадалёку грукнуў выбух страшэннай сiлы. Бусел ледзь управiўся зляцець з кургана, а на курган пасыпалiся асколкi распаленага жалеза i гарачы попел. Верх яго звалiўся на зямлю. Дзiрвановае ж убранне было ўшчэнт апалена. Калi ўсё зацiхла, бусел пакружыўся над адзiнокiм курганам i сам сабе падумаў: "Тое, што ты так горача любiў i да чаго так прагна iмкнуўся, цябе i загубiла, мой друг стары".