La Birdotimigilo de Oz - Baum Lyman Frank (полная версия книги txt) 📗

"Estis vere fie!" krietis Trot indigne.

"Li estas tre abrupta Rego," diris Pon, "do mi, ne povis anticipi malpli ol tion. Gis tiam mi ne pensis pri amo al Princino Gloria, sed mi konsciis ke estus malgentile ne respondi al sia amo, do mi faris tion. Ani renkontigis plurfoje, kaj si diris al mi ke la Rego volas ke si edzigu rican korteganon nomatan Gugli-Gu, kiu estas sufice olda por esti sia patro. Si jam rifuzis Gugli-Gun trideknaufoje, sed li plu persistas kaj alportis multajn ricajn donacojn kiel subaceton de la Rego. Apro tio Rego Kru-el ordonis ke lia nevino edzigu la oldulon, sed la Princino certigis al mi multfoje ke si edzigos nur min. Cimatene ni hazarde renkontigis en la vitberejo kaj dum mi respektoplene salutis vangon de la Princino, du el la gardistoj de la Rego kaptis min kaj batis min terure antau la okuloj de Gloria mem, kiun la Rego Amem retenis tiel ke si ne povis malhelpi."

"Nu, tiu Rego nepre estas monstro!" kriis Trot.

"Li estas multe pli aca ol tio," diris Pon, morne.

"Sed, atentu," interrompis Kap'tano Vilcjo, kiu zorge auskultis Ponon. "Tiu Rego eble vere ne kulpas. Aregoj estas fieruloj, car ili estas tiel altarangaj kaj potencaj, kaj ne estas guste ke rega Princino edzigas vulgaran knabon de gardenisto."

"Ne estas guste," deklaris Buton-Brilo. "Princino devas edzigi Princon."

"Mi ne estas vulgara knabo de gardenisto," protestis Pon. "Laujuste mi estu la Rego anstatau Kru-el. Efektive mi estas Princo, kaj egale rega kiel iu alia en Omenlando."

"Kiel povas estif" demandis Kap'tano Vilcjo.

"Mia patro estis la Rego kaj Kru-el estis lia Cefministro. Sed unu tagon dum li casis, Rego Feroc — tiel nomigis mia patro — kverelis kontrau Kru-el kaj tre milde frapetis lian nazon per sia pugno. Tio tiom provokis fian Kru-elon ke li retrostumbligis mian patron tiel ke li falis en profundan lageton. Tuj Kru-el enjetis amason da pezaj stonoj kiuj tiom pezigis mian povran patron ke lia korpo ne povis relevigi al la surfaco. Estas neeble mortigi personon en ci tiu lando, vi eble scias tion, sed kiam mia patro premigis en la koton en la fundo de la profunda lageto kaj la stonoj tenis lin tiel ke li neniam povos eskapi, li ne pli utilis al si mem nek al la mondo ol se li ja estus morta. Sciante tion, Kru-el proklamis sin Rego, ekposedis la regan kastelon kaj forpelis la tutan subtenantaron de mia patro. Ami estis infaneto, tiam, sed kiam mi plenkreskis mi farigis gardenisto. Ami servis Regon Kru-elon sen lia scio ke mi estas filo de tiu sama Rego Feroc kiun li tiel kruele nuligis."

"Ho, jen terure ekscita rakonto!" diris Trot, forte enspirante. "Sed diru al ni, Pon, kiu estis la patro de Gloriaf"

"Nu, li estis la Rego antau mia patro," respondis Pon. "Pacjo estis Cefministro por Rego mem, kiu estis la patro de Gloria. Si estis nur bebo kiam Rego Amem falis en la Grandan bismon kiu situas tuj ciflanke de la monatoj — la samaj montoj kiuj apartigas Omenlandon de la cetera Lando Oz. Oni diras ke la Granda bismo ne havas fundon; tamen, negrave pri tio, Rego Amem neniam revidigis kaj mia patro farigis Rego anstatau li."

"Sajnas al mi," diris Trot, "ke se Gloria juste traktigus, si estus Regino de Omenlando."

"Nu, sia patro ja estis Rego," agnoskis Pon, "kaj ankau mia patro; do ni estas egalrangaj, kvankam si estas granda damo kaj mi estas humila knabo de gardenisto. Ami ne komprenas kial ni ne geedzigu se ni deziras — tamen Rego Kru-el ne permesas."

"Ensume estas granda konfuzo," komentis Kap'tano Vilcjo. "Sed ni estas survoje por viziti Regon Kru-elon, kaj se venos oportuno, junulo, ni parolos favore al vi."

"Bonvolu fari tion!" pledis Pon.

"Cu la batado al vi rompis vian koronf" demandis Buton-Brilo.

"Nu, tio helpis rompi gin, kompreneble," diris Pon.

"Mi konsilas ke vi riparigu gin," konsilis la knabo, jetante stoneron kontrau eutamion en arbo. "Vi devus doni al Gloria koron egale bonan kiel tiu kiun si donas al vi."

"Bona konsilo," konsentis Kap'tano Vilcjo. Do ili lasis la knabon de 1 gardenisto staranta apud la vojeto, kaj rekomencis sian marsadon cele la kastelon.

Capitro 11

La Fia Rego kaj Gugli-Gu

Kiam niaj amikoj proksimigis al la granda pordejo de la kastelo ili trovis gin gardata de pluraj soldatoj vestitaj per grandiozaj uniformoj. Ili estis armitaj per glavoj kaj lancoj. Kap'tano Vilcjo marsis rekte al ili kaj demandis:

"Cu hazarde la Rego trovigas enhejmef"

"Lia Majesta kaj glora Mosto, Rego Kru-el, estas nuntempe loganto de sia Rega Kastelo," estis la formala respondo.

"Do mi supozas ke ni eniros kaj diros 'bonan tagon'," pludiris Kap'tano Vilcjo, provante eniri la pordejon. Sed soldato baris per lanco.

"Kiuj vi estas, kiel vi nomigas, kaj el kie vi venasf" demandis la soldato.

"Vi ne scius se ec ni dirus al vi," respondis la velisto, "car ni estas fremduloj en fremda lando."

"Ho, se vi estas fremduloj estas permesate ke vi eniru," diris la soldato, mallevante sian lancon. "Lia Mosto multe amas fremdulojn."

"Cu multaj fremduloj venas ci tienf" demandis Trot.

"Vi estas la unuaj kiuj iam venis al nia lando," diris la viro. "Sed lia Mosto ofte diras ke se fremduloj iam venos al Omenlando li certigos eksciton por ili."

Kap'tano Vilcjo gratis sian mentonon penseme. Al li ne sajnis tre favorsenta tiu lasta komento. Sed li decidis ke car ne ekzistas rimedo eskapi el Omenlando, estos sage audace fronti la Regon kaj peni favorigi lin. Do ili eniris la kastelon, eskortate de soldato.

Certe la kastelo estis grandiozega, kun multaj grandaj cambroj, kiuj ciuj estis bele meblitaj. La koridoroj estis serpentumaj kaj bele ornamitaj, kaj trairinte plurajn el ili la soldato gvidis ilin en malferman gardenon kiu, okupis la centron mem de la giganta konstruajo. Gin cirkauis ciuflanke altaj turhavaj muroj, kaj enhavis florbedojn, fontanojn kaj trotuarojn el multaj koloraj marmoroj kiuj estis kunmetitaj lau kuriozaj desegnoj. En malferma spaco proksime al la centro de la korto ili vidis grupon de korteganoj kaj iliaj damoj, kiuj cirkauis maldikan viron sur kies kapo estis juvelita krono. Lia vizago estis senrida kaj serioza kaj tra la fendetoj de liaj duonfermitaj palpebroj la okuloj ardis kvazau fajraj karberoj. Li estis vestita per brilantaj satenoj kaj veluroj kaj sidis en ora tronsego.

Tiu persono estis Rego Kru-el, kaj tuj kiam Kap'tano Vilcjo vidis lin la maljuna velisto sciis senhezite ke al li ne placos la Rego de Omenlando.

"Ho! Kiu estasf" diris lia Mosto, profunde sulkante la brovojn.

"Fremduloj, Sinjoro," respondis la soldato, riverencante tiel profunde ke lia frunto tusis la marmorajn kahelojn.

"Fremduloj, cuf Nu, nu; kia neatendita vizito! ntauenpasu, fremduloj, kaj konigu vin."

La voco de la Rego estis severa kiel lia aspekto. Trot iom tremetis sed Kap'tano Vilcjo trankvile respondis:

"Malmulton ni ne povas diri, krom ke ni venis por ekzameni vian landon kaj decidi cu gi placas al ni.

Lau via parolmaniero vi ne scias kiuj ni estas; alie vi eksaltus premi manojn kaj doni al ni sidejon. Aregoj kutimas tre alte taksi nin, en la granda Ekstera Mondo el kie ni venis, sed en ci regneto — kiu ja malmulton valoras — sajnas la uloj nur pokkulturaj."

La Rego miregante auskultis tiun audacan parolon, unue sulkante la frunton kaj poste gapante la du infanojn kaj la oldan veliston evidente scivoleme. La korteganoj silentis pro timo, car neniam antaue iu audacis paroli tiel al ilia aroganta kruela Rego. Lia Mosto, tamen, iom timis, car kruelaj personoj estas ciam senkuragaj, kaj li timis ke eble tiuj misteraj fremduloj posedas magiajn fortojn kiuj detruos lin se li ne dece traktos ilin. Do li ordonis al siaj servistoj doni al la novevenintoj sidejojn, kaj ili obeis tremhaste.

Sidiginte, Kap'tano Vilcjo ardigis sian pipon kaj komencis blovi fumon per gi, vidajo tiel stranga en la mensoj de ciuj ke ili ciuj miregis. Baldau la Rego demandis: