La Birdotimigilo de Oz - Baum Lyman Frank (полная версия книги txt) 📗
La Birdotimigilo logis tiom en palacoj ke li sentis sin tute cehejme, kaj li babiladis al Glinda kaj la knabinoj de Oz gaje kaj legerkore. Li rakontis ciujn siajn aventurojn en Omenlando, kaj ce la Granda Akvofalo, kaj dum la veturo ci tien — kiujn plejparte liaj auskultantoj jam konis — kaj poste li demandis Doroteon kaj Betinjon pri kio okazis en la Smeralda Urbo post lia foriro.
Ili ciuj pasigis la vesperon kaj la nokton en la palaco de Glinda, kaj la Sorcistino estis tiom kompleza al Kap'tano Vilcjo ke la maljunulo iom post iom reakiris sian memfidon kaj komencis gui la eventon. Trot jam konkludis ke Doroteon kaj Betinjon si trovas du plezuregaj kamaradoj, kaj Buton-Brilo estis tiom cehejme ci tie kiel en la kampoj de Omenlando au kiam li estis sub la pufmaiza nego en la Lando Mo.
La sekvan matenon ili ellitigis frue kaj gaje kaj post la matenmango ili adiauis la afablan Sorcistinon, kiun Trot kaj Kap'tano Vilcjo fervore dankis pro sia sendo de la Birdotimigilo en Omenlandon por savi ilin. Apost tio ili ciuj grimpis en la Rugan Caregon.
Estis sufica spaco por ciuj sur la largaj benkoj, kaj kiam ciuj prenis siajn lokojn — Doroteo, Trot kaj Betinjo sur la malantaua benko kaj Kap'tano Vilcjo, Buton-Brilo kaj la Birdotimigilo sur la antaua — ili kriis "Ek!" al la Segcevalo kaj la ligna tirbesto movis sin vigle, tirante la Rugan Caregon facile.
Nun la fremduloj komencis percepti la verajn belajojn de la Lando Oz, car ili trapasis pli dense logatan parton de la lando kaj la logantaro pli densigis ju pli ili proksimigis al la Smeralda Urbo. Ciu renkontata gaje parolis au ridetis al la Birdotimigilo, Doroteo kaj Betinjo Bobin, kaj kelkaj el ili memoris Buton-Brilon kaj rebonvenigis lin al sia lando.
La grupo estis ja tre felica, veturante en la Ruga
Carego al la Smeralda Urbo, kaj Trot jam komencis esperi ke Ozma permesos ke si kaj Kap'tano Vilcjo logu ciam en la Lando Oz.
Atinginte la grandan urbon ili ec pli miregis, kaj pro la amaso da homoj en siaj kuriozaj kaj pitoreskaj kostumoj, kaj pro la grandiozeco de la urbo mem. Sed la grandiozeco de la Rega Palaco plene senspirigis ilin, gis Ozma akceptis ilin en sia propra bela cambraro kaj per sia carma konduto kaj certigaj ridetoj sentigis al ili ke ili ne plu estas fremduloj.
Al Trot donigis bela cambreto apud tiu de Doroteo, kaj Kap'tano Vilcjo ricevis plej komfortan cambron apud tiu de Trot kaj apud la gardenoj. Tiun vesperon Ozma faris grandajn bankedon kaj akcepton honore al la novaj alvenintoj. Kvankam Trot jam legis pri multaj el la personoj kiujn si renkontis tie, Kap'tano Vilcjo estis malpli familiara kun ili kaj multaj el la nekutimaj uloj konigitaj al li tiuvespere devigis la maljunan veliston large malfermi siajn okulojn pro mirego.
Li gis tiam supozis la Birdotimigilon preskau tiel kurioza kiel povas ekzisti, sed nun li renkontis la Stanan Lignohakiston, konsistantan plene el stano, ec lia koro, kaj kiu portis brilantan hakilon trans sia sultro kien ajn li iris. Kaj jen Jocjo Kukurbokapo, kies kapo estis vera kukurbo kun encizita vizago; kaj
Profesoro Sancelinsekto, kiu forme estis giganta insekto sed kiu estis vestita per bone taugaj vestajoj. La Profesoro estis interesa konversacianto kaj tre gentila, sed lia vizago estis tiel komika ke ridetigis Kap'tanon Vilcjon rigardi gin. Granda amiko de Doroteo kaj Ozma evidente estis masinulo nomata Tiktoko, kies risortoj malstrecigis plurfoje dum la vespero kaj estis restrecendaj de iu antau ol li povis movi sin au paroli.
En la akcepto aperis la Vilulo kaj lia frato, ambau tre popularaj en Oz, ankau la Onklo Henriko kaj Onklino Em de Doroteo, du felicaj olduloj kiuj logis en bela dometo apud la palaco.
Sed kio eble sajnis plej surpriza al kaj Trot kaj Kap'tano Vilcjo estis la kvanto da kuriozaj bestoj kiuj rajtis eniri la salonojn de Ozma, kie ili ne nur tre dece kondutis sed povis paroli egale bone kiel ciuj aliaj personoj.
Jen la Malkuraga Leono, giganta besto kun tre bela kolhararo; kaj la Malsata Tigro, kiu ridetis daure; kaj Heureka la Palruga Katido, kiu kusis kunruliginte sur kuseno kaj kondutis iom arogante; kaj la ligna Segcevalo; kaj nau porkidetoj kiuj apartenis al la Sorcisto; kaj mulo nomata Hancjo, kiu apartenis al Betinjo Bobin. Amalgranda vila terhundo, nomata Toto, kusis ce la piedoj de Doroteo sed malofte partoprenis en la konversacio, kvankam li auskultis ciun vorton diratan. Sed plej miriga, lau Trot, estis kvadrata besto kun amikema rideto, kiu kauris en angulo de la cambro kaj gestis per sia kvadrata kapo al ciuj tre gaje. Betinjo diris al Trot ke tiu unika besto nomigas la Vuzo, kaj ke ekzistas neniu alia simila al li en la tuta mondo.
Kap'tano Vilcjo kaj Trot ambau cirkaurigardis anticipante la Sorciston de Oz, sed la vespero jam estis malnova kiam la fama vireto eniris la cambron. Sed li tuj iris al la fremduloj kaj diris:
"Mi konas vin, sed vi ne konas min; do ni interkonatigu."
Kaj ili ja interkonatigis, tre rapide, kaj antau la fino de la vespero Trot opiniis ke si konas ciujn personon kaj beston ceestantan la akcepton, kaj ke ili ciuj estas siaj bonaj amikoj.
Subite ili cirkaurigardis por trovi Buton-Brilon, sed li estis nenie trovebla.
"Ve!" kriis Trot. "Denove li perdigis."
"Ne gravas, kara," diris Ozma, carme ridetante, "neniu povas longe erarvagi en la Lando Oz, kaj se Buton-Brilo ne fojfoje perdigas, li ne estas felica."
