La Birdotimigilo de Oz - Baum Lyman Frank (полная версия книги txt) 📗

La Birdotimigilo tuj komprenis ke la maljuna virino intencas damagi liajn novajn amikojn, do dum si proksimigis li pasis antau sin. Lia ekapero estis tiel subita kaj neanticipita ke Palpebrumnjo koliziis kun li kaj renversis lin, sed si stumblis pro lia pajla korpo kaj ekruligis en la pado apud li.

La Birdotimigilo sidigis kaj diris: "Bonvolu pardoni!" sed si bategis lin per sia bastono kaj resternis lin. Apost tio, furioze kolera, la olda sorcistino saltis sur sian viktimon kaj komencis tiri la pajlon el lia korpo. La kompatinda Birdotimigilo estis nekapabla rezisti kaj post kelkaj momentoj restis el li nur malplena vestokompleto kaj amaso da pajlo apud gi. Bonfortune Palpebrumnjo ne damagis lian kapon, car gi ruligis en kaveton kaj si ne rimarkis gin. Timante ke Pon kaj Trot eskapos de si, si haste rekomencis casi kaj malaperis trans monteton, sekvante la direkton lau kiu si vidintis ilin marsantaj.

Nur mallonga tempo pasis antau ol griza akrido kun ligna kruro saltetadis tiudirekte kaj saltis rekte sur la suprenturnitan vizagon de la kapo de la Birdotimigilo.

"Bonvolu pardoni, sed vi ripozigas vin sur mia nazo," komentis la Birdotimigilo.

"Ho! Cu vi vivasf" demandis la akrido.

"Pri la respondo al tiu demando mi neniam sukcesis decidi," diris la kapo de la Birdotimigilo. "Kiam mia korpo estas konvene plenigita mi kapablas movi min same bone kiel ciu vivanto. La cerbo en la kapo kiun vi nun okupas kiel tronon estas tre superkvalita kaj mi faras multan tre lertan pensadon. Sed cu au ne tio signifas ke mi vivas, mi ne povas pruvi al vi; car vivanto kapablas morti, sed mi nur kapablas detruigi."

"Sajnas al mi," diris la akrido, frotante sian nazon per siaj antauaj kruroj, "ke rilate al vi vere ne gravas — krom se vi jam detruigis."

"Tio ne; mi nur bezonas replenigon," deklaris la Birdotimigilo; "kaj se Pon kaj Trot eskapos de la sorcistino, kaj revenos ci tien, mi certas ke ili kompleze faros tion por mi."

"Diru al mi! Cu Trot kaj Pon estas proksimajf" demandis la akrido, kaj gia voceto tremis pro ekscitigo.

La Birdotimigilo ne tuj respondis, car ambau liaj okuloj rigardis rekte supren al bela vizago kiu estis iomete klinita super lia kapo. Estis, tute vere, Princino Gloria, kiu vagis al ci tiu loko, multe surprizate kiam si audis la kapon de la Birdotimigilo paroli kaj la etan grizan akridon respondi.

"Ci tiu persono," diris la Birdotimigilo, ankorau rigardante sin, "nepre estas la Princino kiu amas Ponon, la knabon de 1 gardenisto."

"Cu vere!" kriis la akrido — kiu kompreneble estis Kap'tano Vilcjo — ekzamenante la junulinon scivole.

"Ne," diris Gloria fride, "mi ne amas Ponon, nek iun alian, car la Fisorcistino glaciigis mian koron."

"Domage!" kriis la Birdotimigilo. "Tiel soleca persono devus povi ami. Sed bonvolu, kara, replenigi mian korpon per pajlo denove."

La delikata Princino rigardetis la pajlon kaj la trivitajn bluajn Mangtulajn vestojn kaj retiris sin malestime. Sed ne necesis ke si rifuzu la peton de la Birdotimigilo car ekalvenis Trot kaj Pon, kiuj estis kasintaj sin tuj preter la pinto de la monteto kaj atendis gis olda Palpebrumnjo preterpasis ilin. Ilia kasejo estis samflanke kiel la blinda okulo de la sorcistino, kaj si pluhaste casadis la knabinon kaj junulon tute sen konscii ke ili trompis sin.

Troton sokis la mizera stato de la Birdotimigilo kaj tuj si komencis remeti la pajlon en lian korpon. Apon, tuj kiam li vidis Glorian, denove pledis al si ke si kompatu lin, sed la glacikora Princino turnis sin for de li fride kaj gemante la knabo de 1 gardenisto komencis helpi Troton.

Unue neniu el ili rimarkis la malgrandan akridon, kiu kiam ili alvenis forsaltis de la nazo de la Birdotimigilo kaj nun krocis sin al ero da herbo apud la pado, kie oni ne versajne surtretos lin. Anur kiam la Birdotimigilo estis tute replenigita kaj restarigita — kiam li estis riverencinta al siaj replenigintoj kaj espriminta sian dankon — nur tiam la akrido movis sin de sia starejo. Tiam li saltetis legere sur la padon kaj kriis:

"Trot — Trot! Rigardu min. Ami estas Kap'tano Vilcjo! Vidu kion faris al mi la Fisorcistino."

La voco estis eta, certe, sed gi atingis la orelojn de

Trot kaj multe alarmis sin. Si rigardis intense la akridon, kun okuloj malfermaj pro timo unue; post tio si surgenuigis kaj rimarkante la lignan kruron si komencis lamente ploradi.

"Ho, Kap'tano Vilcjo — kara Kap'tano Vilcjo! Kiel kruele si agis!" si ploregis.

"Ne ploru, Trot," petis la akrido. "Ne doloris, kaj ankau nun ne doloras. Sed estas ege malhelpe kaj humilige, kaj multe pli."

"Se nur," diris la knabino indigne, penegante reteni siajn larmojn, "se nur mi estus s'fice granda kaj s'fice forta por forte batadi tiun fisorcistinacon. Oni devus fari sin bufo pro tiu fiago al vi, Kap'tano Vilcjo!"

"Ne gravas," urgis la Birdotimigilo, per komfortiga voco, "tia transformo ne ciam dauras, kaj plejofte ekzistas ia rimedo por nuligi la sorcon. Ami estas certa ke Glinda povus fari tion senhezite."

"Kiu estas Glindaf" demandis Kap'tano Vilcjo.

Post tio la Birdotimigilo rakontis al ili plene pri Glinda, ne forgesante mencii siajn belecon kaj bonecon kaj siajn mirindajn magipovojn. Li ankau klarigis ke la Rega Sorcistino sendis lin al Omenlando specife por helpi la fremdulojn, kiuj lau sia scio estas en dangero pro la ruzoj de la kruela Rego kaj la Fisorcistino.

Capitro 16

Pon Vokas la Regon Cedi

Gloria proksimigis al la grupo por auskulti ilian konversacion, kaj gi sajnis interesi sin malgrau sia frida mieno. Ili sciis, kompreneble, ke la kompatinda Princino ne kulpis pri siaj frideco kaj sinreteno, do ili penis ne kulpigi sin.

"Mi devus esti veninta ci tien iom pli baldau," diris la Birdotimigilo bedaurante; "sed Glinda sendis min tuj kiam si trovis ke vi estas ci tie kaj versajne renkontos embarasojn. Kaj nun car ni ciuj estas kunaj — escepte de Buton-Brilo, pri kiu ne utilus malkvietadi — mi proponas ke ni interkonsiligu por decidi kion ni prefere faru."

Tio sajnis saga propono, do ili ciuj sidigis sur la herbo, inkluzive de Gloria, kaj la akrido staris sur sultro de Trot kaj lasis sin karesi lin per sia mano.

"Unuavice," komencis la Birdotimigilo, "tiu Rego Kru-el estas uzurpulo kaj ne rajtas regi la Regnon Omenlando."

"Estas vere," diris Pon fervore. "Mia patro estis Rego antau ol li, kaj mi —»

"Vi estas knabo de gardenisto," interrompis la Birdotimigilo. "Anaku via patro ne rajtis regi, car la laurajta Rego de ci tiu lando estis la patro de Princino Gloria, kaj nur si rajtas sidi sur la trono de Omenlando."

"Bone!" kriis Trot. "Sed kion ni faru pri Rego Kru-el? Mi supozas ke li ne cedos la tronon volonte."

"Ne, kompreneble ne," diris la Birdotimigilo. "Tial nia devo estos devigi lin cedi la tronon."*

"Kiel?" demandis Trot.

"Donu al mi sufican tempon por pensado," estis la respondo. "Por tio ekzistas miaj cerbajoj. Ami ne scias cu au ne vi homoj kelkfoje pensas, sed mia cerbo estas la plej bona kiun iam faris la Sorcisto de Oz, kaj se mi donas al gi sufican tempon, la rezulto kutime surprizas min."

"Uzu kiom da tempo vi bezonas," sugestis Trot. "Ne necesas hasti."

"Dankon," diris la pajlulo, kaj li sidis plene kviete dum duono da horo. Dum tiu intervalo la akrido flustris en orelon de Trot, al kiu li estis tre proksima, kaj Trot responde flustris al la akrido kiu sidas sur sia sultro. Apon ameme rigardis Glorian, kiu tute ne atentis tion.

Fine la Birdotimigilo laute ridis.

"Cerbo funkciasf" demandis Trot., "Jes. Gi tre bone funkcias hodiau. Ani konkeros Regon Kru-el kaj metos Glorian sur lian tronon kiel Reginon de Omenlando."

"Bonege!" kriis la knabineto, kunfrapante siajn manojn goje. "Sed kielf"

"Lasu min pritrakti la ^W-on," diris la Birdotimigilo fiere. "Kiel konkeristo mi estas mirinda. Ani, unue, skribos mesagon sendotan al Rego Kru-el, petante lin cedi. Se li rifuzos, ni devigos lin cedi."