La Birdotimigilo de Oz - Baum Lyman Frank (полная версия книги txt) 📗

"Sen vi, amiko Orko," diris la Birdotimigilo, "mi timas ke mi ne venkus Regon Kru-el."

"Ne," akordis Trot, "vi estus jam nur amaso da cindroj."

"Kaj eble mi estus plu perdiginta," aldonis Buton-Brilo. "Mi multe dankas, S-ro Orko."

"Ho, ne dankindas," respondis la Orko. "Amikoj devas kunhelpi unu la alian, sciu, alie ili ne estus amikoj. Sed nun mi devas foriri de vi kaj forflugi al mia propra lando, kie estos surprizfesto por mia onklo, kaj mi promesis partopreni."

"Ve," diris la Birdotimigilo, bedauroplene. "Estas tre misfortune."

"Kial?" demandis la Orko.

"Mi esperis ke vi konsentos porti nin trans tiujn montojn en la Landon Oz. Amia tasko ci tie estas nun finita kaj mi volas reiri al la Smeralda Urbo."

"Kiel vi antaue transiris la montojnf" demandis la Orko.

"Mi grimpis la klifojn per snurego, kaj transiris la Grandan Abismon per fadeno el aranespinajo. Kompreneble mi povus reiri sammaniere, sed la veturo estus malfacila — kaj povas esti ke neebla — por Trot kaj Buton-Brilo kaj Kap'tano Vilcjo. Do mi pensis ke se vi havus sufican tempon vi kaj via popolo portus nin trans la montojn kaj surterigus nin sekuraj aliflanke, en la Lando Oz."

La Orko penseme konsideris la aferon dum kelka tempo. Aposte li diris:

"Mi nepre ne rompu mian promeson ceesti en la surprizfesto; sed, diru al mi, cu vi povus iri al Oz cinoktef"

"Cu jam nunf" kriis Trot.

"La nokto estas bela kaj lunluma," diris la Orko, "kaj per mia sperto mi trovis ke ne estas momento tiel favora kiel tuj. Efektive," li klarigis, "la flugo al Orklando estas longa kaj mi kaj ci tiuj miaj kuzoj estas iom lacaj pro nia tago da laboro. Sed se vi komencos nun, kaj se kontentigos vin ke ni portos vin trans la montojn kaj lasu vin aliflanke, nur diru tion — kaj ni foriros!"

Kap'tano Vilcjo kaj Trot rigardis unu la alian demandeme. La knabineto fervoris viziti la faman felandon Oz kaj la maljuna velisto spertis tiom da embarasoj en Omenlando ke volonte li estos ekster gi.

"Estas iom malgentile ke ni ne adiauas la novajn

Regon kaj Reginon," komentis la Birdotimigilo, "sed mi estas certa ke ili tro gojas por senti nian foreston, kaj mi certigas al vi ke estos multe pli facile flugi sur la dorsoj de la Orkoj trans tiujn krutajn montojn ol grimpi ilin kiel mi devis."

"Konsentite; ni foriru!" Trot decidis. "Sed, kie estas Buton-Brilo?", Guste tiun gravan momenton Buton-Brilo estis denove perdiginta, kaj ili ciuj disiris serci lin. Li staris apud ili antau nur kelkaj minutoj, sed liaj amikoj devis ekscitite serci lin antau ol trovi la knabon sidanta inter la membroj de la bando, batanta la finajon de la latuna tamburo per la osto de meleagra kruro kiun li prenis de la tablo en la bankedocambro.

"Saluton, Trot," li diris, supren rigardante al la knabineto kiam si trovis lin. "Mi neniam antaue havis oportunon bati tamburon per vera bastono. Kaj mi mem mangis la viandon de la osto."

"Venu rapide. Ani iras al la Lando Oz."

"Ho, kial tiom da rapidof" diris Buton-Brilo; sed si kaptis lian brakon kaj fortrenis lin al la parko, kie atendas la aliaj.

Trot grimpis sur la dorson de sia malnova amiko, la cefo de la Orkoj, kaj la aliaj okupis siajn sidejojn sur la dorsoj de liaj tri kuzoj. Tuj kiam ili estis en sia loko kaj krocigis al la maldikaj koloj de la uloj, la rivoluantaj vostoj komencis kirliri kaj supren levigis la kvar monstraj Orkoj kaj forvelis cele la montojn. Ili estis tiom altaj en la aero ke kiam ili transiris la kreston de la plej alta pinto gi aspektis multe malsuper ili. Tuj kiam ili estis tute trans la bariero la Orkoj flugis suben kaj surterigis siajn pasagerojn.

"Jen ni, sekuraj en la Lando Oz!" kriis la Birdotimigilo gojoplene.

"Ho, cuf" demandis Trot, cirkaurigardante scivole.

Si povis vidi la ombrojn de majestaj arboj kaj la skizojn de ondantaj montetoj; sub siaj piedoj estis mola tero, sed alie la pala lumo de la luno montris nenion klare.

"Aspektas tute same kiel ciu alia lando," estis la komento de Kap'tano Vilcjo.

"Sed tia gi ne estas," la Birdotimigilo certigis al li. "Vi nun estas inter la limoj de la plej glora felando en la tuta mondo. Ci tiu parto de gi estas nur angulo de la Kvelula Lando, kaj la plej seninteresa parto de, gi. Gi ne estas dense logata, ci tie, mi agnoskas, sed —»

Lin interrompis subita zumo kaj kirligo de la aero dum la kvar Orkoj flugis en la cielon.

"Bonan nokton!" kriis la akraj vocoj de la strangaj uloj, kaj kvankam Trot kriis "Bonan nokton!" laueble laute, la knabino estis preskau preta plori car la Orkoj ne atendis por esti dece dankataj pro sia multa komplezado al si kaj al Kap'tano Vilcjo.

Sed la Orkoj estis for, kaj dankoj pro bonaj agaoj ne multe utilas krom por pruvi onian gentilecon.

"Nu, amikoj," diris la Birdotimigilo, "ni ne restu ci tie en la kampoj dum la tuta nokto, do ni trovu placan dormolokon. Ja ne multe gravas al mi, car mi neniam dormas; sed mi scias ke al vianduloj placas fermi la okulojn kaj kusi trankvile dum la senlumaj horoj."

"Mi ja estas laca," agnoskis Trot, oscedante dum si sekvis la pajlulon lau nelarga pado, "do, se vi ne trovos oportunan domon, Kap'tano Vilcjo kaj mi dormos sub la arboj, au ec sur ci tiu mola herbaro."

Sed domo ne estis tre malproksima, kvankam kiam la Birdotimigilo ektrovis gin tute ne estis lumo en gi. Kap'tano Vilcjo frapis sur la pordon plurfoje, kaj car ne estis respondo la Birdotimigilo audace levis la riglilon kaj eniris, sekvate de la aliaj. Kaj tuj kiam ili eniris mola lumo plenigis la cambron. Trot ne povis vidi el kie gi venas, car tute nenia lampo estis videbla, sed si ne malsparis multan tempon pri tiu problemo, car precize en la centro de la cambro staris tablo pretigita por tri personoj, kun multaj bonaj mangajoj sur si kaj pluraj el la mangajoj estis varmegaj.

La knabineto kaj Buton-Brilo ambau faris krietojn de plezuro, sed ili sercis vane ian fornelon au kamenon, au personon kiu kuiris por ili tiun bongustegan festenon.

"Estas felando," murmuris la knabo, jetante sian capon en angulon kaj sidigante ce la tablo. "Ci tiu mango odoras preskau tiel bone kiel tiu meleagra kruro kiun mi mangis en Omenlando. Bonvolu transdoni la kukpanetojn, Kap'tano Vilcjo."

Trot opiniis ke estas strange ke neniuj aliaj homoj ol ili mem estas en la domo, sed sur la muro kontrau la pordo estis ora kadro kiu enhavis grandliteran vorton:

"BONVENON."

Do si ne plu hezitis mangi la mangajojn tiel mistere preparitajn por ili.

"Sed estas lokoj nur por tri!" si kriis.

"Tio tute suficas," diris la Birdotimigilo. "Mi neniam mangas, car mi jam estas plenplena, kaj mi preferas mian netan puran pajlon al mangajoj."

Trot kaj la velisto estis malsataj kaj multe mangis, car ne post sia foriro el sia hejmo ili gustumis tiel bonajn mangajojn. Estis surprize ke Buton-Brilo povis mangi tiel baldau post sia festeno en Omenlando, sed la knabo ciam mangis kiam ajn estis oportuno. "Se mi ne mangas nun," li diris, "kiam venontfoje mi malsatos mi bedauros ne esti manginta."

"Vere, Kap'tano," komentis Trot, kiam si trovis pladon da glaciajo ekaperinta apud sia telero, "mi tutvere kredas ke ni estas en felando."

"Tute sendube, Trot," li respondis serioze.

"Mi jam antaue estis ci tie," diris Buton-Brilo, "do mi scias tion."

Post la mango ili trovis tri etajn dormocambrojn apud la granda salono de la domo, kaj en ciu cambro estis komforta blanka lito kun lanugaj kusenoj. Estu certa ke la lacaj mortipovuloj ne prokrastis diri bonan nokton al la Birdotimigilo kaj rampi en siajn litojn, kie ili dormis profunde gis la mateno.

La unuan fojon post sia ekvido de la terura kirlakvo, Trot kaj Kap'tano Vilcjo estis liberaj de maltrankvilo kaj zorgoj. Buton-Brilon neniam genis io ajn. La Birdotimigilo, kiu ne povis dormi, rigardis el la fenestro kaj penis kalkuli la stelojn.