La Birdotimigilo de Oz - Baum Lyman Frank (полная версия книги txt) 📗

Trot kaj Kap'tano auskultis tiun historion tre interesate, kaj per la afabla tono kaj sendangera aspekto de la Orko ili taksis lin versajne ne tiel malagrabla kompano kiom unue ili timis.

La Orko sidis sur siaj koksoj iom simile al kato, sed gi uzis la fingrosimilajn pincilojn de siaj antauaj kruroj preskau tiel lerte kiel manojn. Eble la plej kurioza parto de la ulo estis gia vosto — au kio verdire devus esti gia vosto. Tiu kurioza kunajo el hauto, ostoj kaj muskolo havis formon kia de la helicoj uzataj sur boatoj kaj aersipoj, gi havis ventumilecajn surfacojn kaj pivotis sur sia korpo. Kap'tano Vilcjo sciis iom pri mehaniko, kaj observante la helicsimilan voston de la Orko li diris:

"Mi s'pozas ke vi estas tre rapida fluganto?"

"Jes, ja; oni agnoskas ke la Orkoj estas la Regoj de la ero."

"Viaj flugiloj ne aspektas tre utilaj," komentis Trot.

"Nu, ili ne estas tre grandaj," agnoskis la Orko, skuante la kvar malplenajn hautojn milde tien kaj reen, "sed ili sufice subtenas mian korpon en la aero dum mi rapidadas per mia vosto. Tamen, tutensume, mi estas tre belforma, cu nef"

Trot ne deziris respondi, sed Kap'tano Vilcjo kapjesis serioze. "Kiel Orko," diris li, "vi estas miriga. Ami neniam antaue vidis tian, sed mi ne dubas ke vi estas inter la plej belaj."

Sajne tio placis al la ulo kaj gi komencis promeni en la kaverno, facile suprenpasante la deklivon. Dum gi estis for, Trot kaj Kap'tano Vilcjo ambau glutetis akvon el la flasko, por akvumi sian matenmangon.

"Nu, jen truo — elirejo — trapasejo!" kriis la Orko el supre.

"Ni scias," diris Trot. "Ni trovis gin hieraunokte." "Nu, do, ni eliru," pludiris la Orko, metinte sian kapon en la nigran truon kaj flarinte unu-du-foje. "La aero odoras fresa kaj dolca, kaj certe gi ne kondukas al loko malpli bona ol ci tie."

La knabino kaj la velisto starigis kaj rampis al la flanko de la Orko.

"Ni preskau decidis esplori tiun truon antau ol vi venis," klarigis Kap'tano Vilcjo; "sed gi estas dangera loko por navigado en la mallumo, do atendu gis mi flamigos kandelon."

"Kio estas kandelo?" demandis la Orko.

"Vi vidos post minuto," diris Trot.

La maljuna velisto tiris kandelon el sia dekstra poso kaj la ladskatoleton da alumetoj el sia maldekstra poso. Kiam li flamigis la alumeton la Orko eksaltis kaj gapis la flamon suspekteme; sed Kap'tano Vilcjo flamigis la kandelon kaj tiu ago tre multe interesis la Orkon.

"Lumo," gi diris, iom nervoze, "estas valora en ci tia truo. La kandelo ne estas dangera, mi esperas."

"Kelkfoje gi bruligas la fingrojn," respondis Trot, "sed malmulton malpli bonan gi povas fari — krom estingigi kiam oni ne volas tion."

Kap'tano Vilcjo sildis la flamon per sia mano kaj rampis en la truon. Gi ne estis tre granda por adolto, sed kiam li estis enrampinta kelkajn metrojn gi pligrandigis. Trot eniris tuj post li kaj post si sekvis la Orko.

"Sajnas vera tunelo," murmuris la velisto, kiu rampadis iom mallerte pro sia ligna kruro. Kaj, ankau, la rokoj dolorigis liajn genuojn.

Dum preskau duonhoro la trio sin movis malrapide laulonge de la tunelo, kiu multe zigzagis kaj kelkfoje deklivis malsupren kaj kelkfoje supren. Fine Kap'tano Vilcjo ekhaltis, krietante pro senesperigo, kaj tenis la flagrantan kandelon longe antau si por lumigi la scenon.

"Kio malgustasf" nervoze demandis Trot, kiu nenion povis vidi car la korpo de la velisto plenigis la tutan truon.

"Nu, mi atingis la finon de nia rampado, mi opinias," li respondis.

"Cu io blokas la truonf" demandis la Orko.

"Ec pli malbonas," respondis Kap'tano Vilcjo malfelice. "Mi estas sur la rando de klifo. Atendu minuton kaj mi movos min por ke vi mem povu vidi. Atentu ne fali, Trot."

Dirinte tion li rampetis iomete antauen kaj movis sin flanken, tenante la kandelon tiel ke la knabino povis vidi por sekvi lin. Apost si venis la Orko kaj nun ciuj tri surgenuis sur mallarga breto de roko kiu akre deklivis kaj lasis gigantan nigran spacon kiun ne povis lumigi la flameto de la kandelo.

"H-m!" diris la Orko, rigardante trans la randon; "ne aspektas tre kuragige, mi agnoskas. Sed mi prenu vian kandelon kaj mi suben flugos por vidi kio estas sub ni."

"Cu vi ne timasf" demandis Trot.

"Certe mi timas," respondis la Orko. "Sed se ni intencas eskapi ni ne povos resti sur ci tiu breto por ciam. Do, car mi rimarkas ke vi povruloj ne kapablas flugi, mia devo estas esplori la lokon por vi."

Kap'tano Vilcjo transdonis la kandelon al la Orko, kiu nun jam brulis gis duono de sia longo. La Orko prenis gin iom necerte per unu krifo kaj poste klinis sian korpon antauen kaj glitis trans la randon. Ili audis kuriozan zuman sonon, kiam la vosto ekcirkauiradis, kaj viglan flirtadon de la kuriozaj flugiloj, sed ilin pli interesis guste tiam sekvi per siaj okuloj la ereton da lumo kiu indikis la pozicion de la kandelo. La lumo unue iris lau granda cirklo, poste sinkis malrapide suben kaj subite estingigis, lasante cion antau ili nigra kiel inko.

"He! Kial tio okazisf" kriis la Orko.

"Blovo, versajne," kriis Kap'tano Vilcjo. "Reportu gin”.

"Mi ne povas vidi kie vi estas," diris la Orko.

Do Kap'tano Vilcjo elprenis plian kandelon kaj flamigis gin, kaj gia flamo ebligis ke la Orko reflugu al ili.

Gi surterigis sur la rando kaj etendis la eron da kandelo.

"Kial gi cesis brulif" demandis la ulo.

"La vento estingis gin," diris Trot. "Nepre pli zorgu, novafoje."

"Kia estas la lokof" demandis Kap'tano Vilcjo.

"Mi ankorau ne scias; sed gi devas havi fundon, do mi provos trovi gin."

Dirinte tion la Orko rekomencis kaj cifoje sinkis suben malpli rapide. Suben, suben, suben gi iris, gis la kandelo estis nur lumereto, kaj post tio gi flugis liven kaj Trot kaj Kap'tano Vilcjo tute ne plu povis vidi gin.

Post kelkaj minutoj, tamen, ili denove vidis la lumereton, kaj dum la velisto ankorau tenis la duan flamantan kandelon la Orko flugis rekte cele ilin. Gi estis nur kelkajn metrojn for kiam subite gi faligis la kandelon kriante pro doloro kaj la sekvan momenton gi surterigis, sovage flirtigante siajn flugilojn, sur la roka breto.

"Kio okazisf" demandis Trot.

"Gi mordis min!" kriploris la Orko. "l mi ne placas viaj kandeloj. La ajo komencis lante malaperi tuj kiam mi prenis gin per mia krifo, kaj gi farigis pli kaj pli malgranda gis nun gi jus turnis sin kaj mordis min — ege malamika ago. Ho — ho! u, kia mordo!"

"Tiaj estas kandeloj, domage," klarigis Kap'tano Vilcjo, ridetante. "Necesas tre zorge man'puli ilin. Sed diru al ni, kion vi trovis subef"

"Mi trovis kiel daurigi nian veturon," diris la Orko, vartante atente la bruligitan krifon. "Tuj sub ni estas granda lago da nigra akvo, kiu aspektis tiel frida kaj aca ke gi tremigis min; sed tre distance live estas granda tunelo, tra kiu ni povos facile marsi. Kompreneble mi ne scias kien gi kondukas, sed ni devos sekvi gin kaj informigi."

"Sed ni ne povos atingi gin," protestis la knabineto. "Ni ne povas flugi kiel vi, memoru."

"Ne, estas vere," respondis la Orko mediteme. "Viaj korpoj estas tre malbone konstruitaj, lau mia opinio, car vi nur povas rampi sur la surfaco de la tero. Sed vi rajtos rajdi sur mia dorso, kaj tiel mi povos promesi al vi sekuran veturon al la tunelo."

"Cu vi estas sufice forta por porti ninf" demandis Kap'tano Vilcjo, dubeme.

"Jes ja; mi estas sufice forta por porti dekon da vi, se vi povus trovi spacon kie vi sidus," estis la respondo; "sed estas sufica spaco inter miaj flugiloj nur por unu ciufoje, do mi devos dufoje flugi."

"Bone; mi iros la unua," decidis Kap'tano Vilcjo.

Li flamigis plian kandelon kiun tenos Trot dum ili forestos kaj por fari lumon por la Orko kiam li revenos al si, kaj post tio la maljuna velisto rampis sur la dorson de la Orko, kie li sidis kun sia ligna kruro etendita rekte flanken.

"Se vi komencos fali, premu viajn brakojn cirkau mian kolon," konsilis la ulo.