La Mikscifona Knabino de Oz - Baum Lyman Frank (электронная книга .TXT) 📗

Ili baldau apartigis de la Mangtula knabo, kiun kondukis la Soldato kun la Verda Barbo lau ?ankstrato cele la karceron. Ojo sentis sin tre mizera kaj multe hontis, sed li komencis kolerigi car oni traktas lin tiel ?e. Anstatau eniri la grandiozan Smeraldan Urbon kiel respektenda veturanto kiu rajtas esti bonvena kaj gastigata, li estas enportata kiel krimulo, mankatenita kaj en robo kiu anoncas al ciu renkontato lian profundan malhonorigon.

Ojo lau sia naturo estis mildakaraktera kaj amema kaj kvankam li malobeis Legon de Oz li per tio celis revivigi sian karan Oncjon Noncjon. Lia kulpo estis senpenseco pli ol malboneco, sed tio ne sangis la fakton ke li misagis. Unue li sentis bedauron kaj malgajon, sed ju pli li pripensis la maljustan traktadon kiun oni faras al li —maljusta nur car li opiniis gin tia —des pli lin malplezurigis lia arestigo, li riprocis Ozman car si faris malsagajn legojn kaj punas homojn kiuj malobeas ilin. Nur sesfolio!Malgranda verda planto kiu kreskas neglektate kaj surtretate de piedoj. Kiel malbonas gia plukigo?Ojo komencis kredi ke Ozma nepre estas tre malbona kaj tirana Reganto por tiel bela felando kiel Oz. La Vilulo diris ke la popolo amas sin;sed kiel tio povas esti?

La malgranda Mangtula knabo tiom okupis sin per pensado de cio ci —kion jam antaue pensis multaj kulpaj enkarcerigitoj —ke li apenau rimarkis la grandiozecon de la urbostratoj tra kiuj ili pasis. Kiam ajn ili renkontis unu el la felicaj, ridetantaj logantoj, la knabo turnis sian kapon honte, kvankam neniu sciis kiu estas sub la robo.

Post kelka tempo ili atingis domon konstruitan tuj apud la granda urbomuro, sed en kvieta, ne multe logata loko.

Gi estis bela domo, zorge farbita kaj kun multaj fenestroj.

Antau gi estis gardeno plena de ?oroj. La Soldato kun la Verda Barbo kondukis Ojon lau la stonera pado al la fronta pordo, sur kiun li frapis.

Virino malfermis la pordon kaj, vidante Ojon en lia blanka robo, kriis:

“Cu vere?Fin ?ne enkarcerulo. Sed tre malgranda, Soldato.”

“La grandeco ne gravas, Tolidiglo, kara. Fakto estas ke li estas enkarcerulo,”diris la soldato. “Kaj car ci tiu estas la karcero kaj vi estas la karceristo, mia devo estas transdoni al vi la enkarcerulon.”

“Vere. Do envenu, kaj mi donos al vi kvitancon pro li.”

Ili eniris la domon kaj trairis koridoron al granda ronda cambro, kie la knabino fortiris la robon de Ojo kaj rigardis lin kun afabla interesigo. La knabo, siaparte, cirkaurigardis miroplene, car neniam li songis pri tiel belega logejo kiel tiu en kiu li staras. La tegmento de la domo konsistis el kolorita vitro, kunmetita lau belaj desegnajoj. La muroj estis panelitaj per oraj paneloj ornamitaj per gemoj grandadimensiaj kaj multekoloraj, kaj sur la kahela planko estis molaj tapisoj kies surtretigo plezurigis. La mebloj havis kadrojn el oro kaj estis remburitaj per satena brokajo kaj konsistis el foteloj, divanoj kaj taburetoj tre multaspecaj.

Ankau estis pluraj tabloj kun spegulosuproj kaj srankoj plenaj de maloftaj kuriozajoj. En unu loko bretaro plena de libroj staris apud la muro, kaj aliloke Ojo vidis srankon en kiu estis ciaj ludoj.

“Cu mi povos resti ci tie iomete antau ol enkarcerigi?” demandis la knabo, fervorpete.

“Nu, ci tiu estas via karcero,”respondis Tolidiglo, “kaj jen, mi estas via karceristo. Deprenu la mankatenojn, Soldato, car neniu povas eskapi de ci tiu domo.”

“Mi tre bone scias tion,”respondis la soldato kaj tuj li malslosis la mankatenojn kaj liberigis la karcerulon.

La virino tusis butonon sur la muro kaj tiel lumigis grandan lustron kiu pendis de la plafono, car ekstere komencis mallumigi. Poste si sidigis sin ce skribotabo kaj demandis:

“Kiu nomo?”

“Ojo la Misfortuna,”respondis la Soldato kun la Verda Barbo.

“Misfortuna?Ha, jen la kialo,”diris si. “Kiu krimo?”

“Li malobeis Legon de Oz.”

“Bone. Jen via kvitanco, Soldato;kaj nun mi respondecas pri la karcerulo. Tio plezurigas min, car nun la unuan fojon mi havas o ?cialan taskon,”komentis la karceristo, per tono indikanta plezuron.

“Same pri mi, Tolidiglo,”ridis la soldato. “Sed mia tasko estas ?nita kaj mi devas raporti al Ozma ke mi plenumis mian devon kiel ?dela Polico, lojala Armeo kaj honesta Korpogardistaro —kia espereble mi estas.”

Dirinte tion, li per kaposkuo gisis Tolidiglon kaj Ojon kaj foriris.

“Nun, do,”diris la virino tuje, “mi devas pretigi mangon por vi, car sendube vi malsatas. Kion vi preferas: panerumitan blank ?sajon, omleton kun jeleo au safkotletojn kun sauco?”

Ojo pripensis. Poste li diris:“Mi volas la kotletojn, bonvolu.”

“Bone;distru vin dum mia foresto;mi ne bezonos multan tempon,”kaj poste si eliris tra pordo kaj lasis la enkarcerigiton sola.

Ojo multe miris, car ne nur estis ci tiu domo tute malsimila al ciu karcero pri kiu iam li audis, sed oni traktas lin pli kiel gaston ol kiel krimulon. Estis multaj fenestroj kaj mankis seruroj. Estis tri pordoj por la cambro kaj neniu estis riglita. Li zorgoplene malfermis pordon kaj trovis ke gi kondukas en koridoron. Sed li ne intencis provi eskapi. Se lia karceristo akceptas ?di lin ci tiel li ne trompos sian ?don, kaj, cetere, si preparas por li varmajn mangajojn kaj lia karcero estas tre placa kaj komforta. Do li prenis libron el la librosranko kaj sidigis en grandan fotelon por rigardi la bildojn.

Tio distris lin gis la virino envenis kun granda pleto kaj etendis tukon sur tablon. Sur tio si arangis lian mangon, kiu montrigis la plej varia kaj bongusta mango kiun gis tiam mangis Ojo dum sia tuta vivo.

Tolidiglo sidis proksime al li dum li mangis, kudrante delikatajon kiun si tenas sur la genuoj. Kiam li ?nis mangi si forprenis la telerojn kaj poste legis al li rakonton el unu el la libroj.

“Cu vere ci tiu estas karcero?”li demandis, kiam si cesis legi.

“Certe jes,”si respondis. “Gi estas la sola karcero en la Lando Oz.”

“Kaj cu mi estas enkarcerulo?”

“Benu vin!Kompreneble.”

“Do kial la karcero estas tiel bela, kaj kial vi estas tiel afabla al mi?”li demandis serioze.

Sajne Tolidiglon surprizis la demando, sed baldau si respondis:

“Ni opinias enkarcerulon misfortuna. Li estas misfortuna dumaniere —car li misagis kaj car li ne estas libera. Tial ni afable traktu lin, pro lia misfortuno, car alie li farigus malmilda kaj amara kaj ne pentus pro sia misago. Ozma opinias ke kulpulo kulpis car li ne estis forta kaj brava;tial si enkarcerigas lin por fortigi kaj bravigi lin. Kiam tio plenumigos, li ne plu estos karcerulo, sed bona lojala civitano kaj ciu gojos ke li nun estas su ?ce forta por rezisti misagadon. Komprenu, amikeco fortigas kaj bravigas;do ni estas afablaj al niaj karceruloj.”

Ojo pripensis tion tre zorge. “Mi supozis,”diris li, “ke oni ciam malafable traktas karcerulojn, por puni ilin.”

“Estus ?e!”kriis Tolidiglo. “Cu ne estas su ?ca puno la scio ke oni misagis?Cu vi ne volegas, Ojo, per via tuta koro, ne esti malobeinta kaj de ?inta Legon de Oz?”

“Mi —mi malamas esti diferenca de aliaj homoj,”li agnoskis.

“Jes;oni amas esti respektata egale kiel la najbaruloj,” diris la virino. “Kiam oni jugos vin kaj verdiktos ke vi estas kulpa, vi devos iel korekti vian agon. Mi ne scias precize kion Ozma faros pri vi, car neniu el ni iam antaue malobeis Legon;sed estu certa ke si estos justa kaj kompatema. Ci tie en la Smeralda Urbo oni estas tro felicaj kaj kontentaj por fari ian misagon;sed eble vi venas de iu malproksima angulo de nia lando, kaj sen amo al Ozma senzorge malobeis iun Legon sian.”

“Jes,”diris Ojo, “Dum mia tuta vivo mi logis en la koro de soleca arbaro, kie mi vidis neniun krom karan Oncjon Noncjon.”

“Tion mi suspektis,”diris Tolidiglo. “Sed nun ni su ?ce parolis, do ni ludu gis la horo por enlitigi.”