La Mikscifona Knabino de Oz - Baum Lyman Frank (электронная книга .TXT) 📗

Mi volas ke si sciu guste su ?ce, sed ne tro.”

Dirinte tion si iris al alia sranko kiu estis plena de bretoj.

Ciuj srankoj surhavis vicojn de bluaj vitraj boteloj, zorge etiketitaj de la Magiisto por montri kio estas en ili. Unu tuta breto estis signita:“Cerbomebloj,”kaj la boteloj sur tiu breto estis etiketitaj ci tiel:“Obeemo,”“Lerteco,”“Sagaco,”

“Kurago,”“Eltrovemo,”“Amikemo,”“Lernemo,”“Veremo,”

“Poeziemo,”“Sendependeco.”

“Mi konsideru,”diris Margolote;“el tiuj kvalitoj si devas unualoke havi ‘Obeemon, ’”kaj si deprenis la botelon sur kiu estis tiu etiketo kaj versis el gi sur pladon plurajn grajnojn de la enhavo. “‘Amikemo’estas ankau bona kaj

‘Veremo. ’”Si versis en la pladon iom el ciu el tiuj boteloj.

“Mi kredas ke tio su ?cos,”si pludiris, “car la aliaj kvalitoj ne estas bezonaj en servistino.”

Oncjo Noncjo, kiu kun Ojo staris apud si, tusis la botelon signitan “Lerteco.”

“Iom,”diris li.

“Iom da ‘Lerteco’?Nu, eble vi pravas, sinjoro,”diris si, kaj si estis tuj prenonta la botelon kiam la Kurbiginta

Magiisto subite vokis al si ekscitite de la kameno.

“Rapide, Margolote!Venu helpi min.”

Si tuj kuris al la ?anko de sia edzo kaj helpis lin levi la kvar kaldronojn de la fajro. Ilia enhavo jam forbolis, lasante sur la fundo de ciu kaldrono kelkajn grajnojn de fajna blanka pulvoro. Tre zorge la Magiisto elprenis tiun pulvoron, kunmetis la tuton en oran pladon, en kiu li miksis gin per ora kulero. Kiam la miksajo estis kompleta estis apenau manpleno, ensume.

“Tio,”diris D-ro Pipt, per tono de plezuro kaj triumfo, “estas la mirinda Pulvoro de Vivo, kiun nur mi en la mondo scias fari. Mi bezonis preskau ses jarojn por prepari tiujn valoregajn grajnojn da polvo, sed la amaseto sur tiu plado valoras la prezon de regno kaj multaj regoj donus cion por posedi gin. Kiam gi estos frida mi metos gin en boteleton; sed intertempe mi devas zorge gardi gin, por ke venteto ne forblovu au disigu gin.”

Oncjo Noncjo, Margolote kaj la Magiisto ciuj staris rigardante la eksterordinaran Pulvoron, sed Ojon pli interesis guste tiam la cerbo de la Mikscifona Knabino. Opiniante ke estas kaj maljuste kaj malafable forteni de si oportunajn bonajn kvalitojn, la knabo prenis ciun botelon sur la breto kaj versis iom de la enhavo en la pladon de Margolote.

Neniu vidis lin fari tion, car ciuj rigardadis la Pulvoron de Vivo;sed baldau la virino memoris kion si faradis, kaj revenis al la sranko.

“Mi pensu,”si komentis;“mi intencis doni al mia knabino iom da ‘Lerteco, ’kiun la Doktoro uzas anstatau ‘Inteligenton’—car li ankorau ne lernis fabriki tiun kvaliton.”

Preninte la botelon da “Lerteco”si aldonis iom de la pulvoro al la amaso sur la plado. Ojo iomete maltrankviligis pro tio, car li jam metis abundan ‘Lerteco’-pulvoron en la pladon; sed li ne kuragis haltigi sin do li komfortigis sin per la penso ke oni ne povas havi tro la lerteco.

Margolote nun portis la pladon da cerbo al la benko.

Dissirinte la kunkudron de la ?ikajo sur la frunto de la knabino, si metis la pulvoron en la kapon kaj poste rekudris la siron por ke la ?iko estu tiel zorge farita kaj fortika kiel antaue.

“Mia knabino estas tute preta por via Pulvoro de Vivo, mia kara,”si diris al sia edzo. Sed la Magiisto respondis:

“Ci tiu pulvoro nepre ne estu uzita antau la morgaua mateno, sed mi kredas ke gi nun estas su ?ce frida por enboteligi.”

Li elektis malgrandan oran botelon kies supro estis piproskatoleto, por ke oni povu suti la pulvoron sur objektojn tra la malgrandaj truoj. Tre zorge li metis la Pulvoron de Vivo en la oran botelon kaj poste slosis gin en tirkeston de sia sranko.

“Fine,”diris li, kunfrotante gaje siajn manojn, “mi havas multan libertempon por bona konversacio kun mia malnova amiko Oncjo Noncjo. Do ni komforte sidigu kaj distru nin.

Kirlinte tiujn kvar kaldronojn dum ses jaroj mi gojas havi iom da ripozo.”

“Plejparte vi mem devos paroli,”diris Ojo, “car oni nomas Oncjon la Silentulo kaj li uzas malmultajn vortojn.”

“Mi scias;sed pro tio via onklo estas ege agrabla kunulo kaj kunklaculo,”deklaris D-ro Pipt. “La plej multaj personoj tro parolas, do estas ripozige trovi homon kiu tro malmulte parolas.”

Ojo rigardis la Magiiston kun multaj respekto kaj scivolemo.

“Cu ne cagrenas vin ke vi estas tiom kurbiginta?”li demandis.

“Ne;mi tre ?eras pri mi,”estis la respondo. “Mi supozas ke mi estas la sola Kurbiginta Magiisto en la tuta mondo.

Oni akuzas ke kelkaj aliaj estas kurbaj sed mi estas la sola autentika.”(*Vortludo en la Angla:“kurba”signifas kaj “kurbiginta”kaj “malhonesta.”)

Li vere estis tre kurbiginta kaj Ojo demandis al si kiel li povas fari tiom da agoj per tiel tordita korpo. Kiam li sidigis sur kurbigitan segon kiu estis farita speciale por li, unu genuo estis sub lia mentono kaj la alia proksime al la kurbajo de lia dorso;sed li estis gajema homo kaj lia vizago havis placan kaj agrablan esprimon.

“Oni ne permesas ke mi magiadu, krom por min mem distri,”li informis siajn vizitantojn, dum li ?amigis pipon kun kurbiginta fusto kaj komencis fumi. “Tro da homoj magiadis en la Lando Oz, do nia bela Princino Ozma cesigis tion. Mi kredas ke si plene pravis. Estis pluraj ?aj Sorcistinoj kiuj kauzis multajn genojn;sed nun estas ciuj cesintaj kaj nur la granda Sorcistino, Glinda la Bona, rajtas uzi siajn magiajn artojn, kiuj neniam damagas. La Sorcisto de Oz, kiu iam estis carlatano kaj tute ne sciis magii, studas lecionojn de Glinda, kaj oni diras ke li farigas su ?ce bona Sorcisto;sed li estas nur asistanto de la granda Sorcistino. Mi rajtas fari servistinon por mia edzino, sciu, au Vitran Katon por kapti niajn musojn —kion si rifuzas fari —sed oni malpermesas ke mi faru magion por aliaj, au profesie uzu gin.”

“Sendube magio estas tre interesa studtemo,”diris Ojo.

“Nepre jes,”asertis la Magiisto. “Dum mia vivo mi faris kelkajn magiajn agojn kiuj egalas la lertecon de Glinda la Bona. Ekzemple, la Pulvoro de Vivo, kaj mia Stoniga Likvajo, kiu estas en tiu botelo sur la tiea breto —super la fenestro.”

“Kion faras la Stoniga Likvajo?”demandis la knabo.

“Sangas cion kion gi tusas en solidan marmoron. Mi mem inventis gin, kaj mi trovas gin tre utila. Foje du el tiuj acaj Kolizuloj, kun korpoj kiaj de ursoj kaj kapoj kiaj de tigroj, venis ci tien el la arbaro por ataki nin;sed mi sutis iom da tiu Likvajo sur ilin kaj tuj ili marmorigis. Mi nun uzas ilin kiel ornamajn statuojn en mia gardeno. Ci tiu tablo aspektas al vi ligna, kaj iam gi vere estis ligna;sed mi sutis kelkajn gutojn de la Stoniga Likvajo sur gin kaj nun gi estas marmora. Gi neniam rompigos nek trivigos.”

“Bone!”diris Oncjo Noncjo, skuante sian kapon kaj palpante sian longan grizan barbon.

“Ve;kiom babilema vi farigas, Oncjo,”komentis la Magiisto, al kiu placis la komplimento. Sed guste tiam audigis gratado ce la malantaua pordo kaj akra voco kriis:

“Enlasu min!Rapidu tuj!Enlasu min!”

Margolote starigis kaj iris al la pordo.

“Do agu kiel bona kato,”si diris.

“Mi-i-au-u-u!Jen;cu tion akceptas via rega mosto?” demandis la voco, per malestima tono.

“Jes;jen gusta katparolado,”deklaris la virino, kaj si malfermis la pordon.

Tuj kato eniris, pasis al la centro de la cambro kaj ekhaltis vidante la nekonatojn. Ojo kaj Oncjo Noncjo ambau gapis gin per large malfermitaj okuloj, car certe neniu tia kurioza besto iam antaue ekzistis —ec en la Lando Oz.