La Mikscifona Knabino de Oz - Baum Lyman Frank (электронная книга .TXT) 📗

“Stana lignohakisto?”diris Ojo. “Estas strange.”

“Mia amiko ne estis ciam el stano,”diris la viro, “sed li senzorge uzis sian hakilon kaj plurfoje hakis sin tre severe.

Kiam ajn li perdis membron li anstatauigis gin per stana; do post kelka tempo li konsistis plene el stano.”

“Kaj cu tiam li povis haki lignon?”demandis la knabo.

“Li ja povis se li ne rustigus siajn artikojn. Sed unu tagon li renkontis Doroteon en la arbaro kaj akompanis sin al la Smeralda Urbo, kie li multe sukcesis. Li nun estas unu el la favoratoj de Princino Ozma, kaj si faris lin la Imperiestro de la Palpbrumoj —la Lando kie cio estas ?ava.”

“Kiu estas Doroteo?”demandis la Mikscifona Knabino.

“Knabineto kiu iam logis en Kansas, sed nun si estas Princino de Oz. Si estas la plej intima amiko de Ozma, laudire, kaj logas kun si en la rega palaco.”

“Cu Doroteo konsistas el stano?”demandis Ojo.

“Cu si estas mikscifona, kia mi?”demandis Cifoneroj.

“Ne,”diris la viro;“Doroteo estas karna, same kiel mi.

Mi scias pri nur unu stana persono, kaj tiu estas Nocjo Hakisto, la Stana Lignohakisto;kaj ciam ekzistos nur unusola Mikscifona Knabino, car ciu magiisto kiu vidos vin rifuzos fari similan.”

“Mi supozas ke ni vidos la Stanan Lignohakiston, car ni iras al la Lando de la Palpbrumoj,”diris la knabo.

“Kiucele?”demandis la lignohakisto.

“Por akiri la maldekstran ?ugilon de ?ava papilio.”

“Longa veturo,”deklaris la viro, “kaj vi trairos solecajn partojn de Oz kaj transiros riverojn kaj trairos obskurajn arbarojn antau ol atingi tien.”

“Tute bone, lau mi,”diris Cifoneroj. “Mi havos oportunon vidi la landon.”

“Vi estas freneza, knabino. Pli bone estos ke vi rampu en cifonujon kaj kasu vin tie;au donu vin kiel ludilon al iu knabineto. Kiuj veturas, tiuj emas renkonti embarasojn; tial mi restas hejme.”

La lignohakisto invitis ilin ciujn trapasi la nokton en lia dometo, sed ili fervoris pluen iri do ili lasis lin kaj plu sekvis la padon, kiu nun estis pli larga kaj pli facile videbla.

Ili anticipis atingi alian domon antau la noktigo, sed la krepusko estis nelongedaura kaj Ojo baldau komencis timi ke ili eraris pro sia foriro de la lignohakisto.

“Mi apenau povas vidi la padon,”li diris ?ne. “Cu vi povas vidi gin, Cifoneroj?”

“Ne,”respondis la Mikscifona Knabino, kiu ?rme tenis la brakon de la knabo por ke li gvidu sin.

“Mi povas vidi,”deklaris la Vitra Kato. “Miaj okuloj vidas pli bone ol viaj, kaj mia palruga cerbo —”

“Forgesu pri via palruga cerbo, mi petas,”diris Ojo haste;“nur antauenkuru kaj trovu la vojon. Atendu minuton dum mi ligos snuron al vi, car poste vi povos gvidi nin.”

Li prenis snuron el sia poso kaj ligis gin cirkau la kolon de la kato, kaj post tio la besto gvidis ilin lau la pado. Ili jam marsis tiel dum eble horo kiam scintilanta blua lumo ekaperis antau ili.

“Bone!Jen ?ne domo,”kriis Ojo. “Kiam ni atingos gin la bonuloj sendube donos al ni tranokton.”Sed negrave kiom ili marsis la lumo sajnis neniom pliproksimigi, do post kelka tempo la kato ekhaltis, dirante:

“Mi kredas ke la lumo ankau veturas, kaj ni neniam povos atingi gin. Sed jen domo apud la vojo, do kial ni plumarsu?”

“Kie estas la domo, Fusulo?”

“Guste ci tie, apud ni, Cifoneroj.”

Ojo nun povis vidi malgrandan domon apud la vojo. Gi estis senluma kaj silenta, sed la knabo estis laca kaj volis ripozi, do li iris al la pordo kaj frapis sur la pordon.

“Kiu estas?”kriis voco el interne.

“Mi estas Ojo la Misfortuna, kaj kun mi estas Fraulino

Cifoneroj Mikscifona kaj la Vitra Kato,”li respondis.

“Kion vi volas?”demandis la Voco.

“Lokon dormi,”diris Ojo.

“Do envenu;sed neniom bruu, kaj vi devos tuj enlitigi,” respondis la Voco.

Ojo malriglis la pordon kaj eniris. Estis ege senlume en la dometo kaj li tute ne povis vidi. Sed la kato kriis:“Ho, neniu estas ci tie!”

“Devas esti,”diris la knabo. “Iu parolis al mi.”

“Mi povas vidi cion en la cambro,”respondis la kato, “kaj neniu ceestas escepte de ni mem. Sed jen tri litoj, zorge ordigitaj, do ni dormu.”

“Kio estas dormo?”demandis la Mikscifona Knabino.

“Dormo estas kion oni faras post enlitigo,”diris Ojo.

“Sed kial vi enlitigas?”pludiris la Mikscifona Knabino.

“Nu, nu!Vi multe tro bruas,”kriis la Voco kiun ili jam antaue audis. “Silentu, fremduloj, kaj enlitigu.”

La kato, kiu povis vidi en la mallumo, atente cirkaurigardis por trovi la posedanton de la Voco, sed povis trovi neniun, kvankam la Voco sajnis proksima. Si arkigis sian dorson iomete kaj sajnis tima. Poste si ?ustris al Ojo:

“Venu!”kaj gvidis lin al lito.

Per siaj manoj la knabo palpis la liton kaj trovis ke gi estas granda kaj mola, kun plumplenaj kapkusenoj kaj multaj kovriloj. Do li deprenis siajn suojn kaj capelon kaj rampis en la liton. Poste la kato gvidis Cifonerojn al alia lito kaj la Mikscifona Knabino volis scii kion fari per gi.

“Kusigu kaj silentu,”?ustris la kato, averte.

“Cu mi rajtos kanti?”demandis Cifoneroj.

“Ne.”

“Cu mi rajtos fajfadi?”demandis Cifoneroj.

“Ne.”

“Cu mi rajtos dancadi gis la mateno, se mi volos?” demandis Cifoneroj.

“Vi devos esti kvieta,”diris la kato, per nelauta voco.

“Mi ne volas,”respondis la Mikscifona Knabino, parolante laukutime laute. “Kial vi rajtas ordoni al mi?Se mi volas paroli, au krii, au ?ustri —”

Antau ol si povis plu paroli nevidata mano ?rme ekprenis sin kaj jetis sin tra la pordon, kiu fermigis malantau si kun akra bruo. Si trovis sin saltetanta kaj ruliganta en la strato kaj kiam si restarigis kaj penis denove malfermi la pordon si trovis gin slosita.

“Kio okazis al Cifoneroj?”demandis Ojo.

“Ne gravas. Ni dormu, por ke nenio okazu al ni,” respondis la Vitra Kato.

Do Ojo komfortigis sin sub la kovriloj de sia lito, kaj endormigis, kaj li estis tiom laca ke li tute ne vekigis antau ol farigis plena taglumo.

Capitro 7. La petolema fonografo

Kiam la knabo malfermis siajn okulojn la sekvan matenon, li zorge cirkaurigardis la cambron.

Tiuj malgrandaj Mangtulaj domoj malofte havis pli ol unu cambron en si. Tiu en kiu Ojo nun trovis sin havis tri litojn, ciuj en vico lau unu ?anko de gi.

La Vitra Kato kusis dormante sur unu lito, Ojo estis en la dua, kaj la tria estis bele ordigita kaj glatigita por la tago. Ce la alia ?anko de la cambro estis ronda tablo sur kiu jam estis la matenmango, fume varmega. Nur unu sego estis apud la tablo, kie mangiloj kusis por unu persono. Sajne neniu estis en la cambro escepte de la knabo kaj Fusulo.

Ojo starigis kaj surmetis siajn suojn. Trovinte tualetejon ce la kapo de sia lito li lavis siajn vizagon kaj manojn kaj brosis sian hararon.

Poste li iris al la tablo kaj diris:

“Cu eble ci tiu estas mia matenmango?”

“Mangu gin!”ordonis Voco apud li, tiom proksima ke

Ojo eksaltis. Sed neniu estis videbla.

Li estis malsata, kaj la matenmango aspektis bona, do li sidigis kaj mangis kiom li volis. Poste, stariginte, li prenis sian capelon kaj vekis la Vitran Katon.

“Venu, Fusulo,”diris li, “ni devas iri.”

Li rerigardis cirkau la cambron, kaj parolante al la aero, li diris:“Kiu logas ci tie estis tre kompleza, kaj mi multe dankas.”

Neniu respondo okazis, do li prenis sian korbon kaj eliris la pordon, kaj la kato sekvis lin. En la mezo de la pado sidis la Mikscifona Knabino, ludante per stoneroj kiujn si prenis.

“Ho, jen vi!”si kriis gaje. “Mi kredis ke vi neniam elvenos. Jam de longe estas taglumo.”

“Kion vi faris dum la tuta nokto?”demandis la knabo.

“Sidis ci tie kaj rigardis la stelojn kaj la lunon,”si respondis. “Ili interesas. Mi neniam antaue vidis ilin, sciu.”

“Kompreneble ne,”diris Ojo.

“Vi freneze miskondutis kaj eljetigis vin,”komentis