La Mikscifona Knabino de Oz - Baum Lyman Frank (электронная книга .TXT) 📗

“Sed,”diris la Vilulo, “la Vitra Kato estas tre bela kaj se si ne estus tiel aroganta pri sia palruga cerbo neniu malakceptus sin kiel kunulon.”

Gis nun la Sorcisto silente mangadis, sed nun li suprenrigardis kaj diris:

“Tiu Vivopulvoro farata de la Kurbiginta Magiisto estas vere mirinda. Sed D-ro Pipt ne komprenas gian veran valoron kaj uzas gin tre malsage.”

“Mi devos priatenti tion,”diris Ozma, tre serioze. Poste si denove ridetis kaj plu diris pli legeratone:“Efektive, la fama Vivopulvoro de D-ro Pipt ebligis ke mi farigu la Reganto de Oz.”

“Mi neniam audis tiun historion,”diris la Vilulo, rigardante Ozman demandeme.

“Nu, kiam mi estis beb-knabino min stelis maljuna Sorcistino nomita Mombi kaj transformis en knabon,” komencis la knabina Reganto. “Mi ne sciis kiu mi estas kaj kiam mi kreskis su ?ce por labori, la Sorcistino devigis min servi sin kaj porti lignon por la fajro kaj hoji en la gardeno.

Unu tagon si revenis de veturo kunportante iom da Pulvoro de Vivo, kiun donis al si D-ro Pipt. Nu, mi faris kukurbokapan viron kaj starigis gin sur la vojo por timigi sin, car mi amis amuzigi kaj malamis la Sorcistinon. Sed si rekonis la ?guron kaj por provi sian Pulvoron de Vivo si sutis iom da gi sur la viron kiun mi faris. Gi vivigis kaj estas nun nia kara amiko Jocjo Kukurbokapo. Tiunokte mi forkuris kun Jocjo por eskapi de puno, kaj mi kunprenis la Pulvoron de Vivo de maljuna Mombi. Dum nia veturo ni trovis lignan Segcevalon staranta apud la vojo kaj mi uzis la magian pulvoron por vivigi gin. La Segcevalo estas kun mi ekde tiam. Kiam mi atingis la Smeraldan Urbon la bona Sorcistino, Glinda, sciis kiu mi estas kaj redonis al mi mian gustan personon, kaj mi farigis la laujura Reganto de ci tiu lando. Do, sciu, se maljuna Mombi ne portus hejmen la Pulvoron de Vivo mi eble tute ne forkurus de si nek farigus Ozma de Oz, nek ni havus Jocjon Kukurbokapon kaj la Segcevalon por komfortigi kaj distri nin.”

Tiu rakonto tre multe interesis la Vilulon, kaj ankau la aliajn, kiuj jam ofte audis gin. Car la mango nun estis ?nita, ili ciuj iris al la salono de Ozma, kie ili pasigis agrablan vesperon antau ol venis la horo por dormo.

Capitro 18. Ozma pardonas Ojhon

La sekvan matenon la Soldato kun la Verda Barbo iris al la karcero kaj forprenis Ojon al la rega palaco, kie li ricevis ordonon stari antau la knabina Reganto por jugo.

Denove la soldato metis la juvelitajn mankatenojn sur la knabon, kaj ankau blankan robon de enkarcerulo kun la pinta supro kaj truoj por la okuloj. Ojo tiom hontis, kaj pro sia malhonorigo kaj pro sia kulpo, ke al li placis tiel kovrigi, tiel ke la homoj ne vidos lin nek scios kiu li estas. Li sekvis la Soldaton kun la Verda Barbo tre volonte, dezirante ke lia fato decidigu kiel eble plej frue.

La logantoj de la Smeralda Urbo estis gentilaj homoj kaj neniam mokis misfortunulojn;sed jam de tiom longe ili ne vidis karcerulon, ke ili tre scivole rigardis al la knabo multfoje kaj multaj el ili forhastis al la rega palaco por ceesti dum la jugo.

Kiam Ojo eskortigis en la grandan Tronocambron de la palaco li trovis centojn da homoj kunvenintaj tie. En la grandioza smeralda trono, kiu scintilis pro sennombraj juveloj, sidis Ozma de Oz en sia Formala Robo, kiu estis brodita per smeraldoj kaj perloj. Dekstre de si, sed iom malpli alte, estis Doroteo, kaj maldekstre de si estis la Birdotimigilo. Ankorau malpli alte, sed preskau tuj antau Ozma, sidis la mirinda Sorcisto de Oz kaj sur malgranda tablo apud li estis la ora vazo el la cambro de Doroteo, en kiun Cifoneroj jam antaue faligis la stelitan sesfolion.

Ce la piedoj de Ozma kauris du enormaj bestoj, ciu la plej granda kaj plej forta el sia specio. Kvankam tiuj bestoj estis tute liberaj, neniu ceestanto alarmigis pro ili;car la Malkuraga Leono kaj la Malsata Tigro estis bone konataj kaj respektataj en la Smeralda Urbo kaj ili ciam gardis la Reganton kiam si agis kiel Jugisto en la Tronocambro. Ceestis ankorau alia besto, sed gin Doroteo tenis en siaj brakoj, car gi estis sia konstanta kunulo, la hundeto Toto. Toto konis la Malkuragan Leonon kaj la Malsatan Tigron kaj ofte ludis kaj petolis kun ili, car ili estis bonaj amikoj.

Sidantaj sur eburaj segoj antau Ozma, kun libera spaco inter si kaj la trono, estis multaj el la nobeloj de la Smeralda Urbo, mostoj kaj mostinoj en belaj kostumoj, kaj o ?cialuloj de la regno en la regaj uniformoj de Oz. Malantau tiuj korteganoj estis aliaj malpli gravaj personoj, plenigante la grandan halon gis la pordoj mem.

Sammomente kiam alvenis la Soldato kun la Verda Barbo kun Ojo, la Vilulo eniris tra ?anka pordo, eskortante la Mikscifonan Knabinon, la Vuzon kaj la Vitran Katon. Ciuj ci venis al la libera spaco antau la trono kaj staris frontante la Reganton.

“Saluton, Ojo,”diris Cifoneroj;“kiel vi fartas?”

“Bone,”li respondis;sed la sceno timigis la knabon kaj lia voco tremis iom pro timo. Nenio povis timigi la Mikscifonan Knabinon, kaj kvankam la Vuzo estis iom maltrankvila en ci tiu grandioza cirkauajo la Vitran Katon multe plezurigis la eleganteco de la kortego kaj la imponego de la evento —grandaj vortoj sed tre esprimoplenaj.

Je gesto de Ozma la soldato deprenis la blankan robon de Ojo kaj la knabo staris vizag-al-vizage kun la knabino kiu decidos lian punon. Li tuj rimarkis kiom bela kaj dolca si estas, kaj lia koro saltis pro gojo, car li esperis ke si estos kompatema.

Ozma sidis rigardante la karcerulon dumonge. Post tio si diris milde:

“Unu el la Legoj de Oz malpermesas ke oni pluku sesfolion. La akuzo estas ke vi malobeis tiun Legon, ec kvankam vi estis avertita ne fari tion.”

Ojo klinis sian kapon kaj dum li hezitis respondi la Mikscifona Knabino antauenpasis kaj parolis anstatau li.

“Ci tiu malkvieto estas pro tute nenio,”si diris, rigardante Ozman senretireme. “Vi ne povas pruvi ke li plukis la sesfolion, do vi ne rajtas akuzi lin pri tio. Prisercu lin, se vi volas, sed vi ne trovos la sesfolion;rigardu en lia korbo kaj vi trovos ke gi ne estas tie. Li ne havas gin, do mi postulas ke vi liberigu ci tiun povran Mangtulan knabon.”

La homoj de Oz auskultis tiun de ?on surprizate kaj mirante pro la kurioza Mikscifona Knabino kiu audacas paroli tiel malkase al ilia Reganto. Sed Ozma sidis silente kaj senmove kaj la malgranda Sorcisto respondis al Cifoneroj.

“Do la sesfolio ne estas plukita, cu?”li diris. “Mi opinias ke jes. Mi opinias ke la knabo kasis gin en sia korbo, kaj poste donis la korbon al vi. Mi ankau opinias ke vi faligis la sesfolion en ci tiun vazon, kiu staris en la cambro de Princino Doroteo, esperante senigi vin de gi por ke gi ne pruvu la kulpecon de la knabo. Vi estas fremda ci tie, Fraulino Cifoneroj, do vi ne scias ke nenio estas kasebla for de la Magia Bildo de nia potenca Reganto —nek for de la observantaj okuloj de la humila Sorcisto de Oz. Rigardu, ciuj!”Dirante tion li gestis per siaj manoj direkte al la vazo sur la tablo, kiun Cifoneroj nun rimarkis unuafoje.

El la buso de la vazo burgonis planto, malrapide kreskante antau iliaj okuloj gis gi farigis bela arbusto, kaj sur la plejsupra branco aperis la sesfolio kiun Ojo la Misfortuna plukis.

La Mikscifona Knabino rigardis la sesfolion kaj diris:“Ho, do vi trovis gin. Tute bone;pruvu ke li plukis gin, se vi povas.”

Ozma turnis sin al Ojo.

“Cu vi plukis la sesfolion?”si demandis.

“Jes,”li respondis. “Mi sciis ke Lego malpermesas tion, sed mi volis savi Oncjon Noncjon kaj mi timis ke se mi petos vian konsenton ke mi pluku gin vi rifuzos.”

“Kio instigis vin supozi tion?”demandis la Reganto.

“Nu, sajnis al mi ke tiu estas malsaga lego, maljusta kaj malpravigebla. Ec nun mi ne povas kompreni kial ne pluki sesfolion. Kaj mi —mi ankorau ne vidis la Smeraldan Urbon, nek vin, kaj mi supozis ke knabino kiu farus tiel stultan

Legon versajne ne helpus personon en dangero.”