La Mikscifona Knabino de Oz - Baum Lyman Frank (электронная книга .TXT) 📗

Capitro 19. Problemoj pro la totenhotoj

Unu tago da veturado de la Smeralda Urbo portis la bandeton da aventurantoj al la hejmo de Jocjo Kukurbokapo, kiu estis domo formita el la selo de giganta kukurbo. Jocjo mem faris gin kaj tre ?eris pro gi. Estis pordo kaj pluraj fenestroj, kaj tra la supron etendigis kamentubo kiu kondukis de forneto en la domo. La pordon oni atingis per tri stupoj kaj estis bona planko sur kiu estis arangitaj mebloj tre komfortaj.

Estas certe ke Jocjo Kukurbokapo povus havi multe pli elegantan domon por sia logado se li volus, car Ozma amis la stultulon, kiu estis sia plej frua akompananto;sed Jocjo preferis sian kukurban domon, car gi bone taugis al li, kaj rilate al tio efektive li ne estis vere stulta.

La korpo de ci tiu rimarkinda persono konsistis el ligno, brancoj de arboj diversdimensiaj estis uzitaj tiu-cele. La lignan framon kovris ruga cemizo —sur gi estis blankaj makuloj —blua pantalono, ?ava vesto, jako el verdo-kaj-oro kaj fortikaj ledaj suoj. La kolo estis akrigita stango sur kiun metigis la kukurba kapo, kaj la okuloj, oreloj, nazo kaj buso estis cizitaj sur la hauto de la kukurbo, tre simile al ludocizajo de infano.

La domo de tiu interesa ulo staris en la centro de vasta kukurbokampo, kie la rampoplantoj krekis amase kaj naskis kukurbojn ekstrordinardimensiajn krom la malpligrandajn.

Kelkaj el la kukurboj nun maturigantaj sur la plantoj estis preskau grandaj kiel la domo de Jocjo, kaj li diris al Doroteo ke li intencas aldoni plian kukurbon al sia domego.

La veturantoj estis elkore bonvenigitaj al ci tiu kurioza logejo kaj invitaj pasigi la nokton tie, kion ili jam planis.

La Mikscifonan Knabinon multe interesis Jocjo kaj si ekzamenis lin admire.

“Vi estas tre belaspekta,”si diris;“sed ne tiel vere bela kiel la Birdotimigilo.”

Jocjo turnis sin, audinte tion, por ekzameni la Birdotimigilon zorge, kaj lia malnova amiko ruze palpebrumis al li per unu pentrita okulo.

“Ne eblas kompreni alies gustojn,”komentis la Kukurbokapo gemante. “Maljuna korvo foje diris al mi ke mi estas tre fascina, sed kompreneble eble la birdo eraris.

Mi rimarkas ke la korvoj kutime evitas la Birdotimigilon, kiu siamaniere estas tre honesta ulo, sed pajloplenigita. Mi ne estas pajloplenigita, kiel vi povas vidi;mia korpo estas el bona solida hikorio.”

“Mi adoras plenigajojn,”diris la Mikscifona Knabino.

“Nu, tiurilate, mia kapo estas plena de kukurbosemoj,” deklaris Jocjo. Mi uzas ilin kiel cerbon, kaj kiam ili estas fresaj mi estas intelektulo. Guste nun, mi bedauras diri, miaj semoj iomete klakas, do mi baldau devos akiri novan kapon.”

“Ho;cu vi sangas vian kapon?”demandis Ojo.

“Certe. Kukurboj ne estas permanentaj, domage, kaj post kelka tempo ili putras. Tial mi kreskigas tiel grandan kampon da kukurboj —por elekti novan kapon kiam ajn necesas.”

“Kiu cizas la vizagojn sur ili?”demandis la knabo.

“Mi mem. Mi deprenas mian malnovan kapon, metas gin sur tablon antau mi, kaj uzas la vizagon kiel modelon.

Kelkfoje mi cizas pli bonajn vizagojn ol alifoje —pli esprimoplenajn kaj gajajn, sciu —sed mi opinias ke ili generale bone aspektas.”

Antau ol si komencis la veturon Doroteo pakis dorsosakon en kiu estis bezonajoj, kaj tiun dorsosakon la Birdotimigilo portis ligita al sia dorso. La knabineto surportis simplan robon kaj sunkufon, car si sciis ke ili plej taugas por veturado. Ojo ankau kunportis sian korbon, en kiun Ozma plimetis botelon da “Kompletmangaj Piloloj”kaj fruktojn.

Sed Jocjo Kukurbokapo kreskigis multon en sia gardeno krom kukurbojn, do li kuiris por ili bonan legomsupon kaj donis al Doroteo, Ojo kaj Toto, la solaj uloj kiuj bezonis mangi, kukurbopastecon kaj iom da verda fromago. Kiel litojn ili devis uzi la dolcajn sekigitajn herbojn kiujn Jocjo sutis laulonge de unu ?anko de la cambro, sed tio tre bone kontentigis Doroteon kaj Ojon. Toto, kompreneble, dormis apud sia mastrineto.

La Birdotimigilo, Cifoneroj kaj la Kukurbokapo estis senlacaj kaj ne bezonis dormon, do ili sidis kunparolante dum la tuta nokto;sed ili restis ekster la domo, sub la brilantaj steloj, kaj parolis mallautavoce por ne geni la dormantojn. Dum la konversacio la Birdotimigilo klarigis pri ilia serco je obskura puto, kaj petis konsilon de Jocjo pri kie trovi gin.

La Kukurbokapo konsideris la temon tre zorge.

“Tio estos malfacila tasko,”diris li, “kaj se mi estus vi mi prenus iun ajn ordinaran puton kaj cirkaufermus gin por mallumigi gin.”

“Mi timas ke tio ne taugus,”respondis la Birdotimigilo.

“La puto devas esti nature obskura, kaj la akvo devas esti neniam vidinta la taglumon, car alie la magia sorco eble tute ne sukcesus.”

“Kiom da akvo vi bezonas?”demandis Jocjo.

“Cent kvardek du mililitrojn.”

“Kiom estas mililitro?”

“Nu —mililitro estas mililitro, kompreneble,”respondis la Birdotimigilo, kiu ne volis agnoski sian senscion.

“Mi scias!”kriis Ciofoneroj. “‘Johano kaj Milio prenis folion —’”

“Ne, ne;tio estas malgusta,”interrompis la Birdotimigilo.

“Estas du specoj de milioj, mi kredas;unu estas knabino, kaj la alia estas —”

“Mangajo,”diris Jocjo.

“Ne;mezuro.”

“Kia mezuro?”

“Nu, mi demandos al Doroteo.”

Do la sekvan matenon ili demandis al Doroteo, kaj si diris:

“Mi ne scias precize kiom estas mililitro, sed mi kunportas oran botelon kiu povas enteni duonan litron. Tio estas pli ol cent kvindek mililitroj, mi certas, kaj la Kurbiginta

Magiisto povos mem mezuri gin lauvole. Sed kio plej problemas por ni, Jocjo, estas trovi la puton.”

Jocjo cirkaurigardis la pejzagon, car li staris en la pordejo de la domo.

“Ci tie la lando estas plata, do vi ne trovos obskurajn putojn ci tie,”diris li. “Vi devos iri inter la montojn, kie estas rokoj kaj kavernoj.”

“Kaj kie estas tio?”demandis Ojo.

“En la Kvelula Lando, kiu kusas sude de ci tie,”responis la Birdotimigilo. “Mi jam de la komenco scias ke ni devos iri al la montoj.”

“Ankau mi,”diris Doroteo.

“Sed —ve! — la Kvelula Lando estas plena de dangeroj,” deklaris Jocjo. “Mi mem neniam estis tie, sed —”

“Mi jes,”diris la Birdotimigilo. “Mi frontis la terurajn

Martelkapulojn, kiuj ne havas brakojn kaj batas kiel kaproj; kaj mi frontis la Batalantajn Arbojn, kiuj klinas sin por bati kaj vipi, kaj spertis multajn aliajn aventurojn tie.”

“Gi estas sovaga lando,”komentis Doroteo, sobre, “kaj se ni iros tien ni certe spertos proprajn problemojn. Sed mi supozas ke ni devos iri tien, se ni volas tiun akvon el la obskura puto.”

Do ili adiauis la Kukurbokapon kaj rekomencis sian veturadon, direktante sin nun rekte al la Suda Lando, kie montoj kaj rokoj kaj kavernoj kaj arbaroj kun grandaj arboj abundas. Tiu parto de la Lando Oz, kvankam gi apartenis al Ozma kaj devis esti lojala al si, estis tiel sovaga kaj apartigita ke multaj strangaj popoloj kasis sin en giaj gangaloj kaj vivis siamaniere, tute sen scio ke ili havas

Reganton en la Smeralda Urbo. Se oni lasis ilin negenitaj, tiuj uloj neniam genis la logantojn de la cetero de Oz, sed invadantojn tra ?s multaj dangeroj de ili.

Necesis dutaga veturo de la domo de Jocjo Kukurbokapo al la rando de la Kvelula Lando, car nek Doroteo nek Ojo povis tre rapide marsi kaj ili ofte haltis apud la vojo por ripozi. La unuan nokton ili dormis sur la largaj kampoj, inter la ranunkoloj kaj lekantetoj, kaj la Birdotimigilo kovris la infanojn per gaza litkovrilo el sia dorsosako, por ke ne malvarmigu ilin la noktaero. Cirkau la vespero de la dua tago ili atingis sablan ebenajon kie marsado estis malfacila; sed iom distance de si ili vidis grupon de palmoj, kun multaj kuriozaj nigraj makuletoj sub si;do ili plupasis brave por atingi tiun lokon antau la noktigo kaj pasigi la nokton sirmate de la arboj.

La nigraj makuloj pligrandigis dum ili antaueniris, kaj kvankam la lumo estis neforta Doroteo opiniis ke ili aspektas grandaj kaldronoj renversitaj. Tuj preter tiu loko estis disa aro da gigantaj, malglataj rokoj, kiuj sin levis al la malantauaj montoj.